Een lichtje voor jou

De dagen zijn alweer vroeg donker en zeker nu we de wintermaanden ingaan,  geeft het een gevoel van geborgenheid om de gordijnen in de avond dicht te trekken en het binnen extra knus te maken. Daar hoort vaak het aansteken van kaarsen of waxinelichtjes bij. Mijn ouders hadden altijd waxinelichtjes aan in de donkere maanden en ik heb die traditie overgenomen. Vooral rond de Feestdagen geeft het een extra gevoel van saamhorigheid, rust en gezelligheid om naar de flikkerende lichtjes te kijken.

Een kaars aansteken heeft vaak met symboliek te maken. Bijvoorbeeld als je jarig bent en je een wens mag maken als je het kaarsje uitblaast. Of een kaars aansteken in een kerk voor een dierbare die het moeilijk heeft of iemand die is overleden. Door een kaars voor die persoon aan te steken ben je even dicht bij elkaar en dat kan troost bieden. Zelf vind ik het ook mooi als er een verjaardag is van een dierbare die overleden is om naast de foto een kaars aan te steken. Samen een gebakje eten gaat niet meer maar een bloem uit de tuin bij de foto in een klein vaasje en een kaarsje wat brandt, geeft toch het gevoel dat je even samen bent.

Niet alleen bij een herdenking steken we een kaarsje aan. Wereldwijd is het ook vaak een gewoonte om iemand op deze manier te steunen. Even een kaarsje aan doen voor iemand bij een belangrijk examen, bij een viering, als je wacht op een belangrijke uitslag van de dokter…

Vandaag steek ik een kaarsje aan voor jou. Om je te steunen in je zorgen, je angst, je verdriet, je eenzaamheid of om je een klein beetje aan te warmen in goede of moeilijke tijden. Een lichtje voor jou.

Inez Hammers-Baartwijk

De verstilling in de winter

Hoewel ik zelf een herfstmens ben, vind ik de winter ook heel fijn.

Ik hou van de rust buiten. Het wandelen in de kou, de vogeltjes die genieten van het opgehangen voer. En dan moet ik zeker niet de prachtige wolken vergeten. In de winter komt er van alles voorbij vroeg in de ochtend of bij zonsondergang. De meest bijzondere luchten in de meest mooie kleurencombinaties. Paars, oranje, rood, goudgeel, zacht- of felroze, ik zie het allemaal.

Ook de natuur doet een stap terug in de winter. De planten laten hun vruchten en bladeren vallen en de sapstroom vertraagt. Sommige dieren verstoppen van tevoren voedsel om de winter door te komen en sommige dieren gaan in winterslaap. De meeste dieren hebben lange en korte haren en daar zit lucht tussen, dat houdt ze lekker warm. Vogels houden ook lucht vast tussen hun verendek. Daarom is een roodborstje vaak zo’n gezellig opgeblazen bolletje terwijl het eigenlijk een heel iel vogeltje is.

Ik hou van de verstilling. Buiten, maar ook in huis. Gordijnen dicht, kaarsjes aan, thee en een goed boek of een mooie film. Januari lijkt ook voor veel mensen een maand te zijn voor reflectie. Een nieuw jaar, het gevoel dat je er iets moois van wilt maken. In plaats van grote doelen die niet altijd haalbaar zijn kun je ook een lijst maken met kleine plannen. Het doel op zich hoeft niet groot te zijn maar als je het gaat uitvoeren kan het wel een groot positief effect hebben op je leven. Zoals meer doen waar je gelukkig van wordt.

Je wilt je bijvoorbeeld meer verdiepen in koken maar merkt dat je daar vaak te moe voor bent als het tijd is om te starten. In plaats van een paar keer per week dit gevoel te hebben dat je jezelf teleurstelt, kun je ook als doel stellen dat je één keer per week uitgebreid wilt koken. Het lijkt iets eenvoudigs maar haalt gelijk de druk van de ketel. Het leven is soms al zwaar genoeg dus lief zijn voor jezelf is dan een prima plan!

Soms

Soms is er een herinnering van gelukkig zijn met jou

Van weten dat jij altijd voelde hoeveel ik van jou hou

Jij bent al jaren heengegaan en ik ben hier gebleven

Samen zijn we met gouddraad aan elkaar verweven

Ik zie je in mijn hoofd, op foto’s en soms hoor ik nog jouw lach

Jij blijft voor altijd bij me, ik zeg jou nooit gedag

Maar het niet samen kunnen zijn doet me erg veel verdriet

Dat ziet diep van binnen het is niet dat je het ziet

Soms is er een herinnering van gelukkig zijn met jou

Van samenzijn en lachen en van Zandvoort in de kou

Een mens is niet gemaakt voor het verlies van een geliefde zo dierbaar

Het dragen van het gemis maakt alles soms zo vreselijk zwaar

Maar gelukkig zie ik de zon en hoor ik de vogels en ik voel de regen

Wie ik ben dank ik aan mijn ouders en dat voelt als een zegen

Dus ik loop en lach en schrijf en leef mijn kostbare leven

En ik ben dankbaar voor alles wat mij is gegeven

Soms is er een herinnering van gelukkig zijn met jou

Inez Hammers-Baartwijk

Spullen

Ik ben vast niet de enige maar wat heeft een mens toch veel spullen!

Eind oktober wonen we een jaar in het nieuwe huis en op zolder staan nog heel veel dozen met … spullen. Boeken, jeugdspullen, foto’s, speelgoed, huisraad, decoraties, echt teveel om op te noemen. Toen mijn vader in 2005 overleed, ben ik een half jaar bezig geweest om zijn hobbykamer uit te zoeken. Daar stond een gigantische boekenkast in van vloer tot plafond met diepe planken en die lagen helemaal vol met van alles en nog wat. Ik weet nog dat ik toen dacht, dit wil ik zelf niet. Als ik later overlijd dan zadel ik andere mensen op met het uitzoeken en wegdoen van mijn bezittingen. Voor de verhuizing hebben we veel gedoneerd en weggegeven. Maar zelfs dan nog hou je veel dozen over die op zolder gezet worden met de gedachte: ‘het komt wel een keer’.

Vandaag was ik op zolder en heb een paar dozen geopend. De meeste heb ik snel weer dichtgedaan. Vaak zijn het dingen die een emotionele waarde voor je hebben. Niet financieel maar qua herinnering. Hele boeken zijn over dit onderwerp geschreven want dit is iets waar we allemaal mee te maken hebben. Een tip uit zo’n boek is dat je bijvoorbeeld eerst een foto maakt van zo’n dierbare bezitting en dan het item zelf kan weggooien. Er zijn ook mensen die je in dit proces kunnen helpen. Dat je samen aan de slag gaat om op te ruimen. Maar zelf ben ik iemand die iets echt in mijn handen moet hebben en dan de beslissing kan nemen. Dat kan een ander niet voor mij doen. Veel mensen denken hierover na en hechten steeds minder aan spullen en willen bewust kleiner wonen, bijvoorbeeld in een tiny house. Daar is alles heel compact en wordt elke centimeter gebruikt als opbergruimte. Ik ben het wel eens met het gezegde dat een opgeruimd huis ook bij jezelf een opgeruimd gevoel geeft. Of, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen: ‘A clean house is a happy house! ‘

Wat ik wel heel makkelijk kan weggooien zijn foto’s. Vroeger werden er heel veel foto’s gemaakt. Van alles. Ik maakte er zelf ook heel veel. En je moest het hele rolletje laten afdrukken en je zag pas als je het ophaalde of ze gelukt waren en hoeveel. Terwijl er van zo’n heel rolletje vaak drie of vier echt mooi waren en de andere twintig was vaak niet veel soeps. Of foto’s van mensen die eten, jakkes. Daar doe je toch niets mee? Kan me niet voorstellen dat je zo’n foto inlijst en op je dressoir zet. Ik scheur foto’s die weggaan wel altijd keurig doormidden. Voelt anders toch wel vreemd om ze zo in een vuilniszak te gooien.

Maar als ik heel eerlijk ben, ik hoor wel bij de groep mensen die sowieso niet goed kunnen weggooien. Ik ben een verzamelaar, een ‘bewaarder’. Maar het is allemaal wel onder controle want wat ik nooit zal worden is een hoarder. Dat is iemand die zo ongelofelijk veel spullen in huis heeft dat elke kamer van vloer tot plafond vol is gestouwd en je er maar net door kan. Dit wordt vaak veroorzaakt door trauma’s en de leefsituatie is dan levensgevaarlijk geworden met instorting en brandgevaar. Het kopen van veel mooie spullen geeft deze mensen een (tijdelijk) troostgevoel. Dit kan bij iedereen voorkomen, ongeacht je leeftijd of je achtergrond.

Wat ik altijd wel heel graag om mij heen verzamel zijn mijn dierbaren, momenten dat ik geniet van de natuur, een knuffel met mijn hond en het maken van vele onvergetelijk mooie herinneringen. Die verzameling blijft mijn hele leven bij me!

Beestjes

Ik geef het gelijk toe, ik ben niet zo van de beestjes. Zou je niet denken want ik ben echt een hele grote natuurliefhebber, maar insecten…. Ze komen vaak ook zo onverwacht. Gezoem dat steeds luider wordt en dan ineens vliegt er iets om je hoofd dat niet weg wil gaan. Maar ze kunnen ook heel nuttig zijn voor de planten in je tuin. Als ik bladluis bij een plant ontdek  dan kijk ik of ik ergens een lieveheersbeestje zie die ik erbij kan zetten. Wist je dat je lieveheersbeestjes ook gewoon online kan kopen? Raar dat iemand ooit het idee heeft gehad om een lieveheersbeestjes fabriek(je) te beginnen. Een regenworm ben ik altijd wel blij mee. Als ik in de tuin werk en ik zie er één dan zet ik die bij een plek waar die lekker de aarde kan omwoelen. Als ik buiten loop en ik zie een zielige regenworm midden op de stoep dan leg ik hem in een tuin. Ze hebben namelijk geen voetjes .

Wij houden veel van Frankrijk en gaan er graag op vakantie en daar hebben ze weer hele andere beestjes. Prachtige vuurvliegjes! Die moet je niet echt van dichtbij gaan bekijken want ze zijn hartstikke lelijk (ssst, zeg maar niet tegen ze), maar het gaat om de sprookjesachtige wereld die ze scheppen als ze hun lichtjes in het donker laten zweven. Ik ben er ook eens gebeten door een kleine spin (heel eng!) en had een paar dagen geen gevoel in mijn hand. Ooit kwamen we bij een leuk huis in Frankrijk. We kwamen aan in de middag en de eerste avond zaten we in de achtertuin. Mooie tuin, klein watertje ernaast en daarachter een groot bosschage van hoge struiken. Daar kwam best wel een raar geluid ineens uit, we schrokken ons rot. Plotseling kwam er een grote groep Vliegend Hert kevers aanvliegen. Je weet niet wat je ziet. Grote paniek. Er was een leider van deze groep -the Boss- die maar op ons af kwam vliegen met zijn grote hoorns. Mijn man klokte zijn biertje weg en ging de aanval in met het flesje. Maar die schilden van deze beesten stammen denk ik nog uit de oertijd want het beest was niet dood te krijgen. Al zwaaiend en gillend dropen we af. Op de foto zie je hoe ze eruitzien maar geen paniek, in Nederland zijn ze gelukkig zeldzaam!

Ik heb een regel. Geen insecten in huis maar in de tuin probeer ik ze te negeren want dat is hun eigen wereld. Als ze te eng zijn dan worden ze door mijn man verplaatst in een bakje met duidelijke instructies hoe ver en lang hij moet lopen en waar hij het beest mag loslaten. De mooiste dieren in de tuin die op de bloemen afkomen vind ik vlinders. Ik heb er een gedichtje over gemaakt:

Vlieg en fladder op en neer

Zo kleurrijk, gracieus en teer

Nectar slurpend met je snuit

Alle zoets haal jij eruit

Als ik jou zie dan word ik blij

Blijf nog eventjes bij mij…

Doktersroman

Omdat mijn man onlangs geopereerd is, kwam ik weer even met regelmaat in het ziekenhuis. Altijd als ik in een ziekenhuis ben denk ik weer ‘wat is dit toch een bijzondere plek’. Het is een verzamelplaats van onder meer verdriet, wanhoop, geluk, verwarring en hoop.

Als kind heb ik heel veel in het ziekenhuis gelegen. De broodmaaltijd was niet iets waar ik naar uitkeek. Plakjes kaas met zweetdruppeltjes erop, bah. Als het kon gooide ik het stiekem uit het raam voor de vogeltjes. Tot er een boze hoofdzuster binnenkwam en vroeg wie dat deed. Onder het raam was blijkbaar een balkon waar mensen revalideerden en een meneer had meerdere keren een plak zweetkaas op zijn hoofd gehad. Oei. Ik heb een blijvende hekel gehouden aan eten in een ziekenhuisrestaurant.

Toen ik wat ouder was (jaar of 14) lag ik niet meer bij de kinderen maar kwam ik op zaal bij bejaarden (mocht je toen nog gewoon zeggen). Dat was…een aparte belevenis. Toen mijn spulletjes uitgepakt waren en mijn vader weg was die me gebracht had, ging ik bij de anderen aan tafel zitten. Een harde gil. Ik was gaan zitten op het gipsen been van mijn oude buurvrouw wat ze op mijn stoel had gelegd. Na de operatie kon ik niet zo goed ademen en blijkbaar had ik gesnurkt. Ik werd wakker en een oude vrouw (medepatiënt) zat naast mijn bed. Schrok me rot. Ze zei: “ik zit hier al een tijdje want je snurkt net zo zachtjes als mijn overleden man, gezellig”. De volgende nacht kreeg de vrouw tegenover mij ’s nachts een verwarde aanval en ging door de zaal rennen en gillen dat ze iedereen ging vermoorden. Those were the days, hahaha.

Wat bijna elk ziekenhuis heeft is een stilte ruimte. Een fijne plek om je even terug te trekken. Dikke boeken liggen er. Meestal volgeschreven door (dankbare) familie, patiënten en eenieder die iets van zich af wil schrijven wat vaak niet hardop gezegd kan worden. Maar wat wel kan in de beslotenheid van zo’n ruimte. Soms is er zachte muziek, een brandend kaarsje en vooral het gevoel dat je daar even tot jezelf kan komen. Je recht je rug, haalt diep adem en loopt de kamer uit, op weg naar je dierbare. Gesterkt door het kaarsje wat je net hebt aangestoken en de gedachten die je van je af hebt kunnen schrijven. Meestal afsluitend met je wens en een laatste traan…

Maar het ziekenhuis heeft mij ook wat moois gebracht. Mijn laatste operatie was toen ik 18 jaar was. Ik werd verpleegd door een broeder. Toen ik hem zag zei ik tegen het meisje naast mij “met hem ga ik trouwen”. En zo is het gegaan. We zijn in juni 30 jaar getrouwd en hebben twee leuke zoons samen. Net een doktersroman. Dat was in het AZU op de KNO-afdeling (keel-neus-oor). De avond voor mijn operatie liep ik door de hal en iemand kwam mij tegemoet wiens gezicht compleet in het verband zat. Ik zag enkel een stuk kin en een half oog. Deze mummie sprak de legendarische woorden: “Hee Inez, zeg je niet meer gedag? Herken je mij niet?”

Inez Hammers-Baartwijk

Wat lust jij?

Vorige week sprak ik iemand die vertelde dat hij gortepap zo lekker vindt. Ik zocht thuis op wat het is: het is een mix van karnemelk en gort (gepelde gerst), en blijkbaar fris en zachtzuur van smaak. Hij is opgegroeid op een boerderij dus misschien is het ook de smaak uit zijn jeugd waardoor hij het nog steeds vaak en graag eet. Mijn man (Arno) is opgegroeid in het zuiden en hij vindt rijstevlaai heerlijk. Ik had er nog nooit van gehoord voor ik hem kende. Maar niet zomaar een rijstevlaai, het moet wel de echte zijn. Blijkbaar zijn er ook veel droge rijstevlaaien te koop die niet kunnen tippen aan de echte.

Ik vind het altijd lastig als je ergens voor het eerst gaat eten en mensen vragen of je iets niet lust of ergens allergisch voor bent. Vooral het eerste ‘wat je niet lust’…. want wat zeg je dan? Ik lust kip maar gewoon lekker aanbraden in de Croma en niet met al die scherpe kruiden die mensen er vaak overheen gooien. Toch raar om te zeggen? Mijn moeder ging eens bij iemand uit eten en zij kon niet tegen tomaat en vis. Na de koffie werden ze in de tuin uitgenodigd bij een gezellig gedekte tafel. Nou je raadt het al, iedereen kreeg een grote vis met kop eraan met glazen ogen op een bedje van tomaten in olijfolie. Mijn vader durfde haar niet aan te kijken, bang dat hij vreselijk moest lachen.

Toch kun je maar beter assertief zijn want anders krijg je eten voorgeschoteld wat je niet lekker vindt, waarna je uit beleefdheid zegt dat het heerlijk is. Toen ik Arno net kende had hij geen tijd gehad om boodschappen te doen en aten we witte bonen in tomatensaus, sla en hamburgers uit een soort zakje met gesmolten kaas ertussen. Niet echt een maaltijd waarmee je indruk op iemand wil maken. Ik wist niet dat hij geen boodschappen had kunnen doen en zei uit beleefdheid dat het lekker was. Hij heeft het toen vaker voor mij gemaakt omdat hij dacht dat ik het lekker vond tot we eindelijk tegen elkaar zeiden dat het niet echt smakelijk was. Gelukkig blijkt dat hij heel goed kan koken en vind ik het zelf ook leuk om iets lekkers te maken in de keuken. Mijn favoriet is een ovenschotel maken. Een eenvoudig recept is een ovenschotel van stukjes kipfilet, broccoli, champignons en pasta. In het midden een laag pittige kaas en boven op een laag pittige kaas. Smullen!

Dat eten iets is waar mensen mee bezig zijn blijkt wel uit de vele gezegdes die erover bestaan. Een kleine greep:

• Hij laat zich de kaas niet van het brood eten (voor iets opkomen)
• Droog brood eten/op water en brood leven (zuinig leven)
• Je bent om op te eten (lief/schattig)
• Je mag wel alles eten, maar niet alles weten (gaat je niets aan)
• Roet in het eten gooien (iets laten mislukken of de pret bederven)

Een leuke herinnering aan mijn moeder is dat ze bij slager Kroes op de Gijsbrecht naar binnen ging en om een berenworst vroeg. Iedereen keek haar raar aan. “Die hebben we niet”, zei de slager. “Hoe kan dat nou, die koop ik hier al bijna 20 jaar!”, riep mijn moeder terwijl ze de worst aanwees. Ze was even vergeten dat mijn vader een paardenworst had omgedoopt tot berenworst omdat hij dacht dat wij het anders niet wilden eten.

Sneeuw

Terwijl om ons heen nog veel sneeuw ligt buiten, is het ook al aan het smelten en zal het eerdaags helemaal verdwenen zijn. Het blijft een magische wereld als alles ineens wit is en heet niet voor niets Winterwonderland. Het inspireert ook tot vele films zoals de recente films van de serie Frozen, een kinderfilm over een ijsprinses en haar zus of films over de verschrikkelijke sneeuwman (Yeti) die schijnt te leven in de sneeuwtoppen van de Himalaya.

Wat mij fascineert is dat sneeuw vederlicht uit de lucht komt dwarrelen maar als groep loodzwaar wordt en echt daken van huizen kan laten instorten. Als sneeuw namelijk wat langer ligt en er komt regen bij, dan krijgt de verse poedersneeuw een andere structuur doordat het vocht wordt opgezogen. Het wordt dan ontzettend zwaar! Zelf ben ik nogal een onhandig type en deze weken twee keer vervelend gevallen omdat het zo glad was. Ik zie dan niet waar de stoep begint en boem daar lig ik. Ook fietsen en autorijden vind ik dan heel onprettig. Ik behoor dus tot de groep mensen die het vooral heel mooi vindt om naar te kijken. Te genieten van de schoonheid en de aparte vormen die de wind door de sneeuw blaast. Maar er is ook een hele grote groep mensen die sneeuw echt geweldig vindt en ook met regelmaat op wintersportvakantie gaat. Sinds 1924 zijn er ook de Olympische Winterspelen. De eerste was in het Franse Chamonix-Mont-Blanc. Zelf vind ik het kunstschaatsen altijd een feest om naar te kijken.

Een paar leuke feitjes over sneeuw:

• Een gemiddelde sneeuwvlok bestaat uit 180 miljard watermoleculen
• Elke sneeuwvlok kan een ander uiterlijk hebben maar ze hebben altijd zes kanten
• Sneeuw is kleurloos. Doordat sneeuw een klein beetje zonlicht absorbeert krijgt het voor ons de kleur wit.
• Als je angst voor sneeuw hebt, dan heb je Chionophobia.
• De gemiddelde sneeuwvlok valt met 5 km per uur. Als vergelijking: een regendruppel valt met 36 km per uur.
• In Nederland spreek je van een Sneeuwstorm als het waait met windkracht 8. Zit het tussen windkracht 5 en 8 in dan heet het Sneeuwjacht (info via snowchamps)

Het heeft mij geïnspireerd tot het volgende gedichtje:

Witte Wereld

Sneeuwpret, kinderlach, warme wanten en plezier

Rode wangen, sleetje rijden en wandelen op de pier

Sneeuwpop maken met muts, besjes, wortel en een sjaal

Het sneeuwballengevecht begint; wat een kabaal!

Zaadjes en voer voor alle vogels, die hebben het nu zwaar

Ik zie een pimpelmees, een vink en een roodborstje, kijk daar!

Dag sneeuw, bedankt voor al je pret en hopelijk tot volgend jaar

Ik ruim nu alles op, dan staat het alvast klaar

Inez Hammers-Baartwijk

Schoonmaakwoede

Er zijn mensen die aan het begin van het jaar last van schoonmaakwoede krijgen.

Hup, alle kerstspullen weer naar zolder en als dat gedaan is lijkt het huis veel leger dan voorheen. Er worden nieuwe planten gekocht en als je toch bezig bent dan zetten we gelijk de meubels op een andere plek. Ik ben geen Miep Kraak maar kan wel genieten van een schoon huis. Het is alleen zo jammer dat ik het zelf eerst helemaal moet schoonmaken.

Op historiek.net vind ik de volgende leuke informatie, want hoe is het begrip schoonmaakwoede eigenlijk ontstaan? Sinds de Gouden Eeuw staan Hollandse huishoudens bekend als bijzonder schoon. In de 17^e eeuw waren ze veel drukker met boenen dan elders in Europa. Nu is gebleken dat die ‘schoonmaakwoede’ teruggaat naar de 14e eeuw. In die tijd was er in Nederland een grootschalige zuivelproductie. Voor de productie van zuivel en kaas was de basis een goede hygiëne. De zuivel werd vaak geëxporteerd en daardoor was het belangrijk dat het zo lang mogelijk houdbaar bleef. De boerendochters kregen dit met de paplepel ingegoten en zij werkten weer in de grote stad (door heel Nederland) als dienstmeid. Zo werd het verspreid onder de Nederlandse bevolking.

Nu ik toch bezig ben vind ik het wel leuk om een paar eenvoudige tips te delen:

• Vieze geur in je prullenbak of in de koelkast (als er bijvoorbeeld zo’n lekkere camembert ligt), strooi onderin je prullenbak wat gemalen koffiebonen. Of zet in je koelkast een schoteltje met koffieprut. Citroensap op een schoteltje kan ook helpen.
• Kauwgom op je kleding? Leg het in de vriezer en na een paar uur haal je het er zo af. Kauwgom in je haar? Haal het eraf met pindakaas.
• Vieze geur aan je handen na het koken? Was ze met tandpasta.

Schoonmaken is big business. De supermarkt ligt vol met schoonmaakproducten en je kan er zelfs boeken over kopen. Nu zullen er nog weinig mensen zijn die als ze bij iemand op visite gaan een vinger boven het deurkozijn doen om te kijken of het schoon is. Toch wil niemand  dat de gasten zich door de troep een weg naar de bank moeten zoeken. Ik moet nog altijd lachen om het verhaal van een goede vriend die af en toe bij zijn moeder schoonmaakte. Haar ogen waren niet zo goed meer en als ze dan naar de keuken ging spoot hij snel in de woonkamer in het rond met een spuitfles boenwas. Als ze binnenkwam stond hij zogenaamd een kastje te poetsen en zei ze ‘wat ben je toch een harde werker’ terwijl ze verlekkerd de boenwasgeur opsnoof. Zo zaten ze beiden tevreden aan de koffie met lekkers.

Inez Hammers-Baartwijk

Dag 2020, welkom 2021!

Tja, het jaar 2020, wat kan ik er allemaal over zeggen. Het was een achtbaan aan emoties. Ik ben mijn blogs begonnen met het overlijden van mijn ouders in december 2018, het was een dubbele uitvaart op 24 december. We gingen 2019 in en dat jaar ging alles gewoon door maar het was voor mij echt overleven. In dat jaar kwam uiteraard steeds weer een datum voorbij dat het de eerste keer was zonder hen. Het was zwaar en moeilijk, maar iedereen die heeft liefgehad en verloren, weet dat er geen keuze is en je door moet gaan. In december 2019 was ik het jaar aan het overpeinzen en ik had heel sterk het gevoel dat 2020 het jaar zou worden dat ik weer van alles zou oppakken. Weer wat meer midden in het leven staan en echt genieten van alles. En toen kwam Covid-19.

Het hele coronavirus heeft ieders leven flink overhoop gegooid en het mijne ook. Gelijk vanaf het begin was het voor mij duidelijk dat ik hier heel voorzichtig mee om moest gaan en de risico’s moest vermijden. Mijn longen zijn slecht en dat is geen goede basis als je besmet raakt met het virus. Dus niet meer naar tekenen, schilderen, keramiek. Niet op visite gaan en ook geen visite ontvangen. De anderhalve meter afstand van elkaar is in de gemiddelde woonkamer moeilijk te handhaven. Mijn online vrijwilligerswerk kon gelukkig wel doorgaan. Ik kwam ook niet meer bij de winkels op de Gijsbrecht of bij Albert Heijn. Het voelde als een kleine rouwperiode. Je neemt afscheid van mensen en situaties zonder dat je echt afscheid kan nemen. Dat we nu alweer negen maanden verder zijn had niemand in het begin gedacht.

Hoe het verder gaat weten we ook nog niet, terwijl we op de drempel staan van 2021. Voor mijzelf heb ik besloten dat ik op het oordeel vertrouw van de mensen die hier lang voor hebben gestudeerd en van daaruit verder. Verder leef ik vooral mee met de mensen die door het virus in moeilijkheden zijn gekomen. De zelfstandige ondernemers, de mensen die niet meer kunnen werken of door corona juist overwerkt raken, de zieken en het ergste, de mensen die zijn overleden door corona. Het is ook onwerkelijk dat dit iedereen op de wereld treft, dat het zo ver reikt. Je bent je meer bewust van elkaar. Daarom hoop ik met heel mijn hart dat het goed gaat met jullie en dat we elkaar in het komende jaar in goede gezondheid weer mogen tegenkomen. Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blogs en de leuke reacties die ik van jullie krijg! Alle mails worden gelezen, heerlijk! Mailen kan naar inezh@upcmail.nl

Ik sluit af met mijn Kerstgroet van 2020 en ik zie jullie graag hier terug in het nieuwe jaar!

Dat 2021 in alle opzichten een heel mooi jaar mag worden.

In goede gezondheid, gelukkig en ouderwets gezellig.

Dat we weer kunnen bouwen in plaats van stilstaan.

Maar vooral dat we elkaar weer een knuffel mogen geven.

Ondanks de omstandigheden wens ik jullie hele mooie Feestdagen toe!

Liefs van Inez

Nieuw

We zijn verhuisd en alles is nieuw.

Nieuw huis, nieuwe kasten, nieuwe tuin, nieuwe buren, nieuwe kamers, nieuwe buurthonden, nieuwe wandelingen, nieuwe vogeltjes in de tuin, nieuwe postbode, nieuwe winkels, nieuwe schuur, nieuwe zolder, nieuwe planten, nieuwe ……alles. Alles is nieuw.

Een mens is een gewoontedier. Je staat op, je volgt je routine, je maakt je thee etc. Maar als alles nieuw is, is dat best wel raar voor je hersenen. Want je pakt niet zomaar je beker en je thee. Je moet eerst verzinnen wat de beste plek is voor je bekers en je thee en dan nog grijp je in het begin mis omdat de bekers nu niet in het rechter maar in het linker kastje staan. Het beperkt zich niet tot de bekers want alles wat je hebt meeverhuisd krijgt een nieuwe plek. Het tafeltje van oma, de banken, je stoel, de kasten, je schilderijen, je boeken, je verzamelingen enz. Wat eerst heel leuk stond kan in je nieuwe huis ineens niet meer bij elkaar passen. Ik kreeg van een vriendin een artikel hierover en het blijkt dat we niets voor niets gewoontedieren zijn. Deze gewoontes zijn een manier om ons brein te ontlasten. Zonder je vaste gewoontes wordt je brein overspoeld door elke dag nieuwe prikkels.

Het positieve van verhuizen is precies hetzelfde wat men ook als een probleem kan zien. Het is namelijk best wel leuk om heel ergens anders te gaan wonen! Nu in deze coronatijd is het ontdekken van nieuwe winkels en mensen wat ingewikkelder dan we gewend zijn, maar een nieuwe start zorgt ook voor nieuwe energie, nieuwe vriendschappen en leuke nieuwe gewoontes. Voor je het weet heb je je ‘eigen’ bloemenkraam gevonden, zie je een buur bij de bakker en iemand uit je straat bij het uitlaten van je hond. Onze start in de nieuwe straat was heel erg leuk. We hadden bij alle buren in de straat en om de hoek een brief met foto van ons in de bus gedaan. Dat we ons even wilden voorstellen maar i.v.m. corona voor deze brief hadden gekozen. We hebben van iedereen een leuke kaart in de bus terug gehad en van velen het aanbod om te komen helpen als het nodig was. Dan voelt nieuw zijn niet meer vreemd maar heel warm en welkom! Het heeft mij geïnspireerd tot dit gedichtje:

Nieuwe start

Een nieuwe sleutel hangt er aan mijn sleutelbos

Met die sleutel stap ik in mijn nieuwe leven

Wat zal dit huis ons voor toekomst gaan geven

Al onze spullen zijn nog met oude herinneringen doorweven

In vol vertrouwen open ik onze nieuwe deur

Ik haal diep adem en ruik de nieuwe geur

De geur van verf, toekomst, geluk en verlangen

Ik start dit nieuwe leven door een vogelhuisje op te hangen

Herinneringen

Herinneringen, het zijn soms rare momenten die terugkomen. Je ziet iets, je hoort iets, je ruikt iets, je voelt iets…en je kan zomaar terug de tijd ingaan en iets herbeleven van toen je zes was. Wij gaan eerdaags verhuizen en zo’n verhuizing is ook grotendeels omgaan met al die vele herinneringen.

Er schijnt een regel te zijn dat als je na een verhuizing je dozen onuitgepakt op zolder of in de schuur laat staan, je ze ongezien moet weggooien. Puur om de reden dat je er niets mee hebt gedaan. Ik vrees dat die regel voor mij niet opgaat! Ten eerste ben ik veel te nieuwsgierig wat er in de doos zit en ten tweede hoor ik bij de groep mensen die van alles bewaart voor de ‘herinnering’. Wat ik wel goed kan weggooien zijn foto’s. De mooiste en leukste bewaar ik maar de rest gaat doormidden gescheurd de vuilniszak in. Toen dit ter sprake kwam met vriendinnen waren zij gechoqueerd. Wat mij weer verbaasde. Blijkbaar zijn foto’s voor veel mensen heilig omdat het een vastgelegd beeld is uit je leven. Toen ik vroeg of ze echt alle foto’s bewaarden, ook de lelijke waar mensen raar op staan of net een hap eten nemen, zeiden ze ‘ja’. Nou, daar heb ik in ieder geval geen moeite mee, om lelijke foto’s weg te doen. Ik heb nog nooit bij iemand een foto in een mooi lijstje gezien van een volwassene die net een volle vork met eten in zijn mond stopt.

Vroeger was ik nog veel erger in het bewaren van spullen. Ik kon moeilijk afstand nemen van alles. Dit veranderde toen mijn vader overleed in 2005 en ik zijn hobbykamer moest opruimen. Het was geen grote kamer, maar ik heb er een half jaar over gedaan. Megaveel boeken, oude foto’s, prullaria, vakantieherinneringen, spullen nog van zijn ouders etc. Er gaat veel tijd inzitten om aan anderen te vragen of zij het willen, om de mooie boeken die niemand wil te verkopen en om alles uit te zoeken. Toen wist ik zeker dat ik zelf ook echt spullen moest wegdoen. Uiteindelijk kun je niets meenemen als je dood gaat en diegenen die achterblijven moeten het opruimen. Ik heb bijvoorbeeld rond mijn 18e een periode gehad dat ik heel veel foto’s maakte. Heel leuk voor mij om nog eens terug te zien maar mijn kinderen hebben echt geen idee wie de meeste mensen zijn. Dus waarom bewaren?

Maar gelukkig is er de Kringloopwinkel. Alles wat weggaat en nog goed is, gaat in dozen. Als mijn man dan een rondje Crailo doet dan gaan de dozen met de goede spullen in de Kringloopcontainer waar ze heel blij mee zijn. En ik ook. Want de gedachte dat iemand anders gelukkig wordt van spullen met mijn herinneringen is voor mij een fijne herinnering voor later.

Inez Hammers-Baartwijk

Een ode aan Arthur Fonville

Ik wandel graag op begraafplaatsen. Als het niet om een persoonlijke reden is om een dierbare te bezoeken dan is het toch wel voor de rust en mooie natuur. De diversiteit aan bomen, struiken, bloemen, vogels en in de vroege avond vaak de hazen die overal rondsnuffelen. Toen corona in maart ons allemaal overviel had ik een probleem. Vanwege mijn gezondheid hoor ik bij de risicogroep en ik zocht een manier om toch dagelijks met onze hond te wandelen zonder in de drukte terecht te komen. Zo kwam het dat mijn man en ik dagelijks rondwandelen op verschillende begraafplaatsen in Hilversum.

Tijdens de wandeling lezen we de vaak prachtige dichtregels of mooie woorden waarmee iemand wordt herdacht. Sommige graven zijn ware kunstwerken maar een grafsteen met enkel een bronzen vogeltje erop kan mij ook ontroeren. Toen we een wandeling op de Noorderbegraafplaats maakten, gingen wij even op een bankje uitrusten in de schaduw want het was een benauwde en klamme dag. Mijn oog viel op een prachtige grafsteen in de vorm van een Amsterdams grachtenpand. Er staan allemaal symbolen op zoals de esculaap als deurknop. De esculaap is de slang die zich rond een staf draait en is het teken van genezing en medicijnen. Het is een Grieks symbool wat geassocieerd wordt met de Griekse halfgod Asclepios. Naast de voordeur staan links en rechts de datum van geboorte en overlijden en boven de deur staat pax wat vrede betekent. De naam op de steen is Arthur François Fonville. Bovenin het huis is een hart met de letter A. De hele grafsteen straalt zoveel liefde uit dat het mij bezig hield. Toen we nog een paar keer tijdens andere wandelingen langs Arthur zijn plek waren gelopen ben ik thuis gaan googelen wie Arthur was. Daar schrok ik wel van. Arthur bleek een Nederlandse jongeman te zijn (zesdejaars Geneeskunde student) die gestorven was op 24 jarige leeftijd aan een hitteberoerte net nadat hij over de finish kwam bij de van Dam tot Dam loop in 2014.

Gelijk opgezocht wat een hitteberoerte is. Zodra je lichaamstemperatuur door inspanning hoger wordt dan 40 graden Celsius, is er sprake van hyperthermie: een abnormaal hoge lichaamstemperatuur. Bij meer dan 42 graden Celsius heb je kans op een inspanningsgebonden hitteberoerte. Dan gaan eiwitten stollen, gaan cellen lekken en vallen uiteindelijk je vitale organen uit. De ouders van Arthur en met name zijn vader Joost zijn sindsdien non-stop bezig om mensen die sporten hiervan bewust te maken en evenementen en zorgorganisaties ervan te doordringen om juiste maatregelen te treffen om hitteberoertes te voorkomen en goed te behandelen. Helaas komt hitteletsel ook bij gematigde temperaturen maar al te vaak voor bij duursporten en het kan iedere sporter overkomen, van recreant tot topatleet. Ook is er onderzoek gedaan naar koelbaden die bij de finish worden neergezet. Dit kan de redding van velen zijn en in andere landen zoals Amerika is het een normale gang van zaken dat deze bij de finish staan.

In Edinburgh waar Arthur zijn wetenschappelijke stage liep, wordt elk jaar een wetenschapsprijs uitgereikt die naar Arthur is vernoemd. Zodat deze geweldige jongeman, die aan het begin van een mooi leven stond, ook daar niet wordt vergeten. Het symbool voor deze prijs blijkt de A in het hartje te zijn die ik in zijn grafsteen zag. Arthur had zoveel plannen en dromen en heeft er maar een paar kunnen ervaren.

Wil je meer weten over hitteberoerte of wil je de familie van Arthur steunen in de strijd om een grotere bewustwording rond het fenomeen hitteberoerte en adequate behandeling? Neem dan een kijkje op de website www.hardlopenenhyperthermie.org. of neem contact op met Joost Fonville om te kijken of jullie iets voor elkaar kunnen betekenen: joost.fonville@gmail.com

Tijdens een latere wandeling  op de Noorderbegraafplaats trof ik Arthur zijn ouders aan. Ik heb hen verteld dat ik zo geroerd ben door Arthur zijn verhaal en of ik hun toestemming mocht om hier een blog over te schrijven. Dat vonden ze goed, graag zelfs. Want alle aandacht voor Arthur en zijn overlijden is goede aandacht. Zo zal zijn overlijden hopelijk het keerpunt zijn voor anderen slachtoffers met een hitteberoerte. Dat zou zijn laatste goede daad zijn die hij ons allemaal kan geven.

Inez Hammers-Baartwijk

Vakantie

Veel mensen gaan deze zomer niet op vakantie naar het buitenland maar op vakantie in ons eigen Nederland. Vakanties die al geboekt waren zijn vaak geannuleerd vanwege corona of mensen vinden het nu nog te gevaarlijk om in het buitenland op vakantie te gaan. We wonen in een prachtig land, dat komt goed uit want in Nederland is er voor elk wat wils. Bijvoorbeeld wandelen, fietsen, watersport, langs het strand lopen of varen. Zelf vind ik Zeeland heel mooi, maar ook de andere provincies hebben veel charme!

Helaas heeft corona ook veel mensen in de financiële problemen gebracht en die kunnen niet op vakantie gaan. Daarom heb ik wat tips uitgezocht om met jullie te delen. Gericht op het Gooi en omgeving. Uiteraard kun je ook onze eigen website hilversumzuid.nl in de gaten houden voor tips.

Bijvoorbeeld de vrij toegankelijke Costerustuin. Dit is een historische botanische tuin. Het is ook één van de meest toegankelijke botanische tuinen van het Gooi. Iedere dag – van zonsopkomst tot zonsondergang – is het mogelijk gratis te genieten van deze kleurrijke oase met een groot aantal inheemse planten, struiken, bomen en een vijver. Tuinbankjes geven zicht op de vijver en diverse doorkijkjes. De planten zijn niet naar kleur of bloeitijd gerangschikt, maar naar plantenfamilie. Kijk voor alle actuele informatie op de website www.costerustuin.nl

Organiseer eens met je vriendinnen/vrienden speciale ruildagen. Je kan speelgoed ruilen, kinder-of volwassen kleding, decoratieve spullen voor in huis, recepten ruilen (eerst samen lekker proeven) of planten ruilen, elkaar helpen met klusjes etc. Ik weet dat dit niet hetzelfde is als een vakantie, maar als je het steeds bij een ander thuis organiseert heb je toch iets leuks om naar uit te kijken. Ben je je huis aan het opruimen en zitten er veel mooie spullen bij die je zelf niet meer gebruikt? Kijk dan een op www.gratisaftehalen.nl  Je maakt een ander weer blij en misschien zie je zelf ook iets op deze website.

Een prachtig museum is Singer Laren. Het restaurant en de mooie beeldentuin van het museum zijn vrij toegankelijk. Alleen een rondje door de tuin is al de moeite waard en vanaf 1 juni tot en met 29 november 2020 is de beeldententoonstelling van Pépé Grégoire te bewonderen. Voor meer informatie kunt u terecht op www.singerlaren.nl

Ik wens jullie een prachtige en gezonde zomer toe!
Zonnige groet, Inez

Fleurige culinaire tips

Iedereen die mij kent of hier mijn blogs leest, weet dat ik van de natuur hou en van alles wat in mijn tuin groeit en bloeit. Ik heb weleens een fotoboek gemaakt van het moment van uitzaaien tot het moment dat de bloemen helemaal volgroeid waren. Echt leuk om in te kijken, zeker ook omdat een tuin elk jaar toch weer anders is. Sommige planten komen ineens niet meer op of er komt een nieuw plantje aangewaaid. Maar je kan veel meer met planten doen dan ze verzorgen en ervan genieten. Hier wat culinaire tips!

Lavendel. Lavendel is bijna een must om in je tuin te hebben. De heerlijke geur, de nectar voor de vlinders en bijen en gedroogd ook zo mooi. Maar met lavendel kun je ook heerlijke smaaksuiker maken en dat is heel eenvoudig. Gebruik een schone (uitkoken) glazen jampot. Als het goed droog is, doe je de kristalsuiker in de pot. Je knipt wat lavendeltoppen af en steekt die tegen de glaswand aan. Dit is puur voor het leuke effect, hoeft dus niet. Roer door de hele pot de gedroogde (net na de bloei) lavendelkorreltjes door de suiker. Net zoveel als je zelf wilt. De suiker moet minimaal vier weken staan. Je kan de suiker daarna filteren als je het gebruikt maar lavendel is eetbaar dus je kan het ook met lavendel en al gebruiken bij je recepten.

Paardenbloem. De paardenbloem is een bloem die overal in de vrije natuur staat en soms (ongewenst) in je eigen tuin. Hij zaait zich snel uit. Dat komt denk ik door al die mensen (zoals ik) die een uitgebloeide paardenbloem wegblazen om een wens te doen. Een paardenbloem gaat open in de volle zon. In de namiddag sluit de gele bloem zich wat. Als de zon niet schijnt of als het regent blijven ze gesloten en zie je alleen bovenaan een geel randje. In de 7^e eeuw werd de paardenbloem al genoemd in de medische Chinese schriften. Bij ons wordt deze bloem voor het eerst genoemd in de 15^e eeuw. Vanaf de 16^e eeuw is het een officieel geneeskruid. De bladeren zijn het hele jaar te gebruiken. Van maart tot en met juni zijn ze lekker in salades (met gekookte eieren), maar ze hebben wel een licht bittere smaak. Als je de bladeren eerst in water legt gaat dat er wat af. Fijngehakte bladeren kun je gebruiken in soep, kruidenkaas, eiergerechten, stoof-stamppotten en kruidige aardappels.

Bosaardbei. De bosaardbei (een kleine wilde aardbei) heeft een heerlijke intense, zoete smaak. Let op: de bosaardbei lijkt precies op de schijnaardbei. Echter de eetbare bosaardbei heeft een witte bloem en de schijnaardbei een gele bloem. De schijnaardbei is niet eetbaar. De bosaardbei houdt van gefilterd licht en van vochtige grond en groeit vaak aan de voet van een boom. Ze zijn te koop of te plukken vanaf begin mei tot en met eind juli. Ze zijn heerlijk in een fruitsalade, om er jam mee te maken of als klein hapje. Zoals een volkorentoastje met een plakje geitenkaas en daarop een bosaardbei. Of een alcoholvrije cocktail met vier bosaardbeitjes op een satéprikker erin als roerstaafje. Of gewoon zo, uit het vuistje.

Viooltje. Alle kleine, driekleurige viooltjes zijn eetbaar. Ze geven een geweldige uitstraling aan je dessert van bijvoorbeeld ijs of bovenop je salade. Het maarts viooltje ( Viola Odorata) heeft ook een heerlijke geur. De blaadjes (van de stengel) kun je aan de salade toevoegen of meekoken in de groentesoep.

Inez Hammers-Baartwijk

Virus

Het woord virus is nooit echt positief geweest.

Als je een virus had op je computer dan was je goed de klos.

Het scherm werd blauw en er verschenen allemaal lettertjes die razendsnel bewogen.

Maar dit keer is het geen blauw scherm wat enkel een ongelukkige treft maar een virus wat ons allemaal raakt: het corona virus.

Iedereen kan het virus krijgen en dat kan levensgevaarlijk zijn. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Thuiswerken als het kan in verband met besmettingsgevaar, buiten afstand houden van elkaar en heel goed op je gezondheid letten. Alleen naar buiten gaan als het echt niet anders kan. De wereld staat even stil. Jouw eigen wereld staat even stil.

Het is voor het eerst dat ik oprecht blij ben dat mijn moeder er niet meer is. Het feit dat we elkaar dan niet meer konden zien en dat zij misschien niet meer de zorg had kunnen krijgen die ze nodig had, had veel hartzeer gegeven. Zo verdrietig als je niet meer bij je (groot)ouders op bezoek mag. Verwarrend ook. Vooral als ze in een slechte gezondheid zijn. Of de doelgroep met verstandelijke beperking of dementie, die je dit verhaal niet goed kunt uitleggen. Het doet wat met een mens.

De natuur echter maakt nu grote sprongen. Schone lucht in China. De bewoners horen sinds hele lange tijd de vogels daar weer zingen. Zwanenfamilies en veel vissoorten in de kanalen van Venetië. Bergtoppen die te zien zijn voor het eerst in 30 jaar. De lucht in Nederland is nu tot 60% schoner. Er is geen verkeerstress om ons heen en het is rustig op straat.

Mensen nemen in deze tijd hun leven onder de loep. Gaat alles zoals ik het wil, wat wil ikzelf nu eigenlijk echt? Het huis wordt goed opgeruimd en er is meer tijd en aandacht voor elkaar. Samen steunen wij de mensen die door moeten gaan zodat we allemaal zoveel mogelijk veilig thuis kunnen blijven.

Lieve mensen, blijf veilig en in goede gezondheid. Kijk naar elkaar om en help de medemens. Ik geef jullie allemaal in gedachten een grote knuffel!

Liefs,

Inez

Nooit vergeten

Vaak in je leven zijn andermans herinneringen ook jouw herinneringen.

Als je veel verhalen hoort van bijvoorbeeld je ouders dan zijn die verhalen op een gegeven moment zo met jou verweven dat het lijkt alsof ze ook een beetje van jezelf zijn. Zo gaat dat ook met herinneringen over de oorlog. Ik ben zelf in 1966 geboren en heb van mijn beide ouders (en later schoonouders) naar hun verhalen geluisterd. Er zijn grote/erge verhalen, maar bij mij blijven ook de kleine verhalen hangen. Ze ontroeren me. Mijn moeder had een grote zelfgemaakte pop ‘Janneman’. Op een gegeven moment was er een huiszoeking en mijn opa (van moederskant) had zich achter een luik verstopt op mijn moeders slaapkamer. Met een bajonet (=zwaard op een geweer) werd overal ingestoken, ook in Janneman die in bed lag onder de dekens. Hij was helemaal stuk. Mijn moeder was erbij toen het gebeurde. Vlak voor haar overlijden op 82 jarige leeftijd heeft zij mij opnieuw dit verhaal verteld.

De verhalen over het urenlange fietsen om aardappels te halen, het steeds maar weer groter of kleiner maken van kleding omdat er uiteraard niets te koop was. Joodse vriendjes van mijn vader en zijn broer en zus die er ineens niet meer waren. Mijn opa (van vaderskant) werd door de Duitsers meegenomen naar een werkkamp. Hij heeft er een heel dagboek over geschreven. Mijn schoonvader die moest onderduiken en het ontroerende verhaal toen hij die familie na de oorlog opnieuw opzocht. Ik denk dat elke familie zijn eigen verhalen heeft. Hier, in andere landen, overal ter wereld.

Het is een kleine moeite voor onze generatie(s) om te zorgen dat de verhalen levend blijven. Om de vlag op 4 mei halfstok te hangen en op 5 mei buiten te hangen om te vieren dat Nederland toen bevrijd werd. Om erover te blijven schrijven, te praten en vooral te luisteren. Om alle slachtoffers van de oorlog in ere te houden door ze te benoemen en hun foto’s te laten zien. Om de levens die vaak zo kort duurden tot in de eeuwigheid te laten doorgaan. Om te laten weten dat wij om ze geven en dat we nooit, echt nooit vergeten…

Inez Hammers-Baartwijk

Creatieve tips om de tijd door te komen!

Lieve mens, veel van jullie zitten nu onverwachts thuis en de meeste dagelijkse bezigheden zijn zo goed als vervallen.

Nu heb ik op mijn facebook elke dag knutseltips staan maar niet iedereen heeft facebook dus lijkt het me leuk om wat tips hier in deze positiviteitsblog te zetten. Je kan met het materiaal wat je in huis hebt vast wel iets vinden dat je leuk vindt om te maken.

Ik wens jullie veel succes en geef jullie allemaal een hele grote denkbeeldige omhelzing. Liefs van Inez!

Tip 1: Een plankje uitzoeken en wel of niet schilderen. Als je aan het snoeien bent hou dan de stronkjes met een zijtak apart of kijk of er in het bos takken zijn afgebroken die hiervoor geschikt zijn. Aan de boven-en onderkant het stronkje met zijtakje vastschroeven en je hebt een superleuke kapstok.

Tip 2: Zoek stenen die een beetje rond en ovaal zijn. Als je er een paar verzameld hebt kun je ze kleuren alsof het aardbeien zijn. Je maakt ze eerst wit en dat laat je drogen. Daarna maak je ze rood. Als de verf droog is schilder je bovenop het groene kroontje en als het kroontje droog is schilder je alle pitjes. Dan heb je je eigen zomerkoninkjes gemaakt.

Tip 3: Maak je eigen worstelchips. Verwarm de oven voor op 180 graden. Snij het kontje van de worstel en was en droog de wortels goed. Snij de worstel verticaal in lange repen met de dunschiller. Leg de worstelsliereten in een grote bak en doe er olijfolie overheen en wat zeezout. Kruiden als rozemarijn mag ook. Ment het voorzichtig door elkaar en leg de ingesmeerde worstelslierten naast elkaar op de bakplaat (bakpapier eronder) in de oven. Na 12 minuten moeten ze goed zijn, iets langer mag ook, even zelf inschatten. Laat ze drogen op schoon bakpapier als ze uit de oven komen en eet ze koud als gezonde snack.

Tip 4:  Eerdaags is het alweer Pasen en kijk eens hoe eenvoudig dit eitje is versier als een klein Paashaasje! Komkommerreepjes als snorharen, rozijntjes als ogen en mond en worstelstukjes als oren. Wat heel gezellig staat is om de dipsaus of yoghurtsaus in een uitgeholde paprika te zetten. Eet smakelijk.

Samen

Als we alles in het nieuws en in de krant moeten geloven, is het kommer en kwel als het gaat over samenleven op deze aarde. Mensen maken elkaar dood zonder reden, helpen elkaar niet meer en de één heeft alles en de ander heeft niets. Nu zien we sowieso nooit iets positiefs in het nieuws, geen idee waarom. Zou toch mooi zijn om elk journaal af te sluiten met goed nieuws. Lijkt me stug dat er wettelijk is voorgeschreven dat er in het journaal geen goed nieuws mag zijn. Jammer, ik vind het een gemiste kans.

Als mensen samen zijn dan kunnen ze tot grote dingen komen. Bijvoorbeeld de handen ineenslaan om hun buurt op te knappen, mensen te helpen die het minder hebben, dieren helpen of iets dergelijks. Maar je hoeft niet iemand te redden om het leuk met elkaar te hebben. Op koningsdag hebben we het ook gezellig met elkaar, zonder dat je elkaar kent. Waar ik dit gevoel van samenzijn ook tegenkom is in een buurthuis. Daar geldt niet je afkomst of welk diploma je hebt. Of je arm of rijk bent. Daar kom je samen voor een praatje, om te handwerken, een boek te lezen of te lenen, als vrijwilliger om iemand te helpen, te dansen, te eten en drinken, een lach en een traan, het is er allemaal te vinden. Iedereen is welkom en voelt zich thuis. Als je alleen bent kun je daar samen zijn. Meedenken met elkaar als je een probleem hebt. Ik hou ervan!

Op filmpjes zie je vaak van die mooie spontane acties om samen iemand te helpen, mens of dier. Bijvoorbeeld aangespoelde dolfijnen met alle strandgangers terugbrengen naar het diepe water. Of met elkaar het huis en tuin opruimen van een oudere buurtbewoner. Gewoon een dag prikken en iedereen doet iets. Stel dat je zes buren hebt die zich hiervoor inspannen dan heb je allemaal je eigen taak. Bijvoorbeeld, afval wegbrengen, schilderen, de ruin, boodschappen halen, wassen en opruimen. En in één dag tijd geef je iemand een nieuwe kans in het leven en heb je ook nog eens een gezellige dag. Want er gaat niets boven het gevoel dat vrijblijvend iets oor een ander doet. Wie goed duet, goed ontmoet! Als we het niet in het journaal zien, dan maken we zelf en met elkaar wel het goede nieuws. Mooie dag!

Inez

Klein groot geluk

Alles ging hier even op een laag niveau. De volledig aandacht gaat namelijk naar een nieuw en heel klein gezinslid: Lily Rose. Lily is onze pup, een Engelse Cocker Spaniël. hoewel we wel eerder een pup in huis hebben gehad, waren we even compleet vergeten (of geblokkeerd :)) hoe bewerkelijk dat is. Een pup kun je niet allen laten. Je moet er non-stop voor zorgen en dat kost veel tijd en energie. Maar dat doen we graag, want wat is het heerlijk zo’n lief klein hondje in huis! het kleine koppie, warm vachtje, mollige pootjes en het waggelende lopen. zo koddig allemaal! Zaterdag is ze voor het eerst op puppy training geweest. ik denk dat het voor mijn man en mij spannender was dan voor haarzelf.

Ook om mij heen zie ik veel nieuws geboren worden. Laatst zag ik al lammetjes en de korkussen narcissen zijn aleer bijna uitgebloeid terwijl we nog in de winterperiode zitten. Een warme winter brengt buiten de aangename temperatuur ook andere voordelen mee. zo zijn er in de Nederland al meerder ijsvogels gespot want die houden wel van ‘warmte’. Maar de kievieten zijn nog niet vertrokken juist vanwege diezelfde warmte. Ik heb opgezocht waar de kievit heentrekt in de winter. naar Frankrijk en Engeland en de kievieten zijn in Noord-Nederland bevinden vliegen ook vaak naar Noord-Afrika. Dat soort dingen vind ik onbegrijpelijk maar bovenal knap. Dat zij met die kleine koppies weten hoe ze naar Noord-Arfrika moeten vliegen… Ik weet soms niet eens hoe ik het snelst in nabijgelegen plaatsen moet komen. maar als verdediging voor mezelf gebruik ik ongelofelijk veel eenrichtingsverkeer borden overal. Vaak heb je het gevoel dat je een wijk nooit meer uit komt.

Een ander voordeel van een voorjaarsgevoel is dat je soms de neiging hebt om alles te gaan opruimen en schoonmaken. even ‘fris’ de mooie dagen tegemoet. en acht… een opruimende kledingkast of keuken, dat is gewoon een andere vorm van kleding root gelukt!

Inez Hammers-Baartwijk

Hallo nieuwjaar!

Dank je wel dat je bent gekomen. Met al je kansen waarover ik al heb kunnen dromen.

Weet jij al wat er dit jaar gaat gebeuren? Of ga ik alle dagen zelf mooi inkleuren. Nu je zo onbeschreven en puur voor mij ligt. Wil ik graag vertrouwen op mijn eigen inzicht.

Hoe zou het dit jaar in onze mooie wereld gaan. Gaan we tegenover of eindelijk naast elkaar staan. Is er in 2020 minder plastic in de zee en oceaan. Waar komt komt die troep toch allemaal vandaan.

Niks geen eng geroddel, wat schiet je ermee op. Wees positief en liefdevol en druk het in de kop. Stuur elkaar eens wat vaker een brief of kaart. En niet alleen die ene keer als iemand verjaart.

Help de dieren die zelf niets kunnen zeggen. Probeer je eigen grenzen te verleggen. Wees gelukkig en wens iedereen een mooie dag. Het voelt goed als je elkaar begroet met een lach.

Heel veel liefde, geluk, wijsheid en gezelligheid voor dit jaar. Uiteraard in goede gezondheid, dat is kant en klaar. En vergeet niet: wie goed doet, goed ontmoet.

Ik sluit af met een welgemeende en liefdevolle groet,
Inzet Hammers-Baartwijk

De beste wensen

‘De beste wensen’ zeggen we soms tegen elkaar, of we schrijven het op een kaart.

Logisch ook, het zou raar zijn als je een kaart krijgt waarop geschreven staat ’Een slecht jaar toegewenst’. Maar soms vind ik het weleens jammer dat er geen kaarten zijn met teksten voor niet alledaagse situaties. Je hebt weleens vriendschappen die langzaam verwateren. Je gaat beiden een andere kant op in het leven. Je ziet elkaar steeds minder tot er geen contact meer is. Maar als je elkaar tegenkomt is dat dan weer een beetje lastig. Er valt weinig meer te zeggen zonder dat je ooit ruzie hebt gehad. Het zou makkelijk zijn om dan een kaart te sturen waarop staat: ‘Bedankt voor je vriendschap, het ga je goed’! Ik heb zelf weleens een mooie bloemenkaart naar iemand gestuurd. Daarin beschreven dat ik dankbaar was voor de jaren dat we elkaar zagen en veel steun aan elkaar hadden. Dat we nu elk een ander pad zijn opgegaan maar dat ik haar het allerbeste toewens en veel geluk voor nu en in de toekomst! 

Nu ik er zo over nadenk zijn er best veel uitdrukkingen die wij in Nederland tegen elkaar zeggen die niet altijd even handig zijn. Bijvoorbeeld in het voorbijgaan op straat snel vragen ‘alles goed?’ maar ondertussen doorlopen. Zelden of nooit zal iemand zeggen ‘nee’ en uitgebreid over het persoonlijke leven beginnen. Dus waarom blijven we dat dan vragen? Ikzelf vraag het bijna nooit. Liever zeg ik hallo of goedemorgen of goedemiddag  in het voorbijgaan. Mijn man heeft vroeger in een ziekenhuis gewerkt en ook daar zijn situaties met uitdrukkingen die we gewend zijn te zeggen niet altijd even handig. Hij werkte op een afdeling met ernstig zieke mensen. Als iemand niest is men gewend om ‘gezondheid’ te zeggen. Maar op een afdeling met ernstig zieke mensen is dat niet zo’n leuk woord. Dus zei hij ‘proost’ als er geniest werd. Bij drie keer niezen zegt men vaak ‘morgen mooi weer’. Ik heb opgezocht hoe dat zit en het bijgeloof over niezen gaat ver terug: 

“Niezen werd vaak gezien als een gunstig voorteken. Als bij het inschepen een zeeman aan stuurboord moest niezen, zou het een goede reis worden. Nieste er echter iemand aan bakboord dan zou het schip slecht weer treffen. Als je ’s ochtends voor het ontbijt niest, krijg je dezelfde week een cadeau. Drie keer niezen brengt mooi weer”.

Het blijkt dus een uitdrukking te zijn die al heel lang meegaat. En omdat wij het allemaal nog steeds zeggen zal het ook door de volgende generatie gezegd worden. 

Om terug te komen op de beste wensen, dat is wel precies wat ik jullie als lezers wil toewensen. De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar in goede gezondheid. En heel veel dagen met lachen, liefde, gezelligheid en samenzijn. Ik ben mijn blog begonnen met het verlies van mijn ouders op 24 december 2018. Bijna is het een jaar geleden dat ze er niet meer zijn. Het was een heel moeilijk jaar maar het starten van mijn blog was toch iets waar ik veel energie van heb gekregen. Dank je wel Frederike dat jij mij deze kans hebt gegeven! Ik krijg er leuke reacties op. Schrijf me gerust, ik vind het hartstikke leuk!

Dank voor het lezen en tot mijn volgende blog. Lieve groeten van Inez.

Inez Hammers-Baartwijk

Familietradities

Familietradities, iedereen heeft ze wel. Of je nu uit een kleine of grote familie komt.

Je neemt ze vaak voor lief omdat je het zo gewend bent, maar het zijn vaak mooie momenten die een lange rij mensen in de familie teruggaan. In de van Dale staat dat ‘een familietraditie een oude gewoonte is van een (grote) groep mensen’. Wat mij betreft dekt dat niet helemaal de lading. Want het geeft vaak ook een gevoel van geborgenheid, het ‘samenzijn’, een echt warm familiegevoel. Het zit vaak in de kleine dingen. Wij hadden thuis bijvoorbeeld altijd onder de kerstboom oude ijzeren koekvormpjes met daarin sinaasappels staan. Met Pasen zaaide mijn vader onze voornamen met tuinkerszaadjes in een bakje met natte watten. Lekker op een boterham met kaas. Ook in mijn eigen gezin kennen wij tradities. Naast de tradities van mijn familie die ik heb overgenomen. Met Kerst maak ik altijd zelf stoofpeertjes, als er iets te vieren valt maak ik o.a. een mandarijnen kwarktaart. Want een traditie kan ook zijn dat je op speciale dagen een maaltijd maakt die elk jaar terugkomt. Zo is er ook vaak in families een eigen maaltijd die naar iemand vernoemd is en al jarenlang gemaakt wordt. ‘Piet zijn kip”, ‘oma’s macaroni’, “de tonijnsalade volgens geheim familierecept’, enzovoort.

Met Sinterklaas maakten wij thuis echt werk van de surprises. Sommige waren zo mooi dat ze jarenlang werden bewaard. Een surprise waar ik nog steeds met een grote glimlach aan terugdenk had mijn vader gemaakt voor mijn broer. Mijn broer was in zijn tuin het gras aan het maaien en reed met de grasmaaier over een kikker heen. Hij schrok zich rot! Er was weinig van over en de achterpoten waren eraf maar hij leefde nog. Dus het arme beestje moest worden doodgemaakt om hem uit zijn lijden te verlossen. Met een dik kussen over de kikker en een hamer werd de klus geklaard. Mijn vader had voor mijn broer een geweldige surprise gemaakt. Het was een achtertuin met gras en bloemen en daarin lagen kikkers die allemaal een mitrailleur vasthielden om zich tegen mijn broer te beschermen. Het gedicht wat bij onze surprises zat was vaak twee A4-tjes lang en net zo leuk als de surprise zelf. 

Familietradities…je hoeft ze zelf niet voort te zetten. Je kan ook je eigen tradities maken. Het gaat vooral om het gevoel dat je iets doet wat echt bij jouw gezin/familie hoort. Waar je naar uitkijkt en wat je mist als het er niet meer is. Hoeft helemaal niet bijzonder te zijn. Kan ook een jaarlijks potje Monopoly zijn wat je alleen met Kerst speelt en waarin je iedereen genadeloos wilt afmaken?. Zolang er maar wat te lachen of te genieten valt!

Ik sluit af met een toepasselijke spreuk van Toon Hermans:

“Een kenmerk van een gelukkig hart is een vrolijk gezicht!”

Inez Hammers-Baartwijk

Eenzaamheid

Eenzaamheid. Iedereen kent het woord en kan er zich iets bij voorstellen.

Maar dat wil niet zeggen dat iedereen dit gevoel kent. Sommige mensen kennen het gevoel uit hun jeugd. Het kan ook een bepaalde periode in je leven zijn geweest dat je je echt eenzaam voelde, maar het kan ook een rode draad in je leven zijn….het gevoel dat je je heel vaak eenzaam voelt. Toch zijn er ook mensen die die gevoel helemaal niet kennen. En gelukkig maar, want het is niet prettig om je eenzaam te voelen. Het is een allesoverheersend gevoel dat je alleen bent en dat gevoel sluit zich als een zware deken om je heen.

Er is ook veel eenzaamheid onder oudere mensen. Die eigenlijk nooit met dit gevoel te maken hebben gehad maar zich nu in een fase van hun leven bevinden dat het je overvalt. Je partner is overleden, je kan niet meer in je eigen huis wonen wat ook veel te groot voor je is geworden nu het gezin er niet meer woont. Dus ga je verhuizen. Voor de laatste keer. Naar een verzorgingstehuis. Je neemt een paar spullen mee die je dierbaar zijn. Niet teveel want dat past niet. Je moet wennen aan de regels van het huis en op je oude dag proberen nieuwe vrienden te maken. Daar zit je dan op je kamer. Je bent best wel alleen. Ondanks dat je veel bezoek krijgt en je al naar veel activiteiten in het huis gaat. Het zijn de momenten dat iedereen weer weg is dat het je overvalt.

Je kan je ook heel alleen voelen als er veel mensen om je heen zijn.

Dit gevoel wordt sterker tijdens de Feestdagen. Omdat Feestdagen draait om samenzijn, familie, samen eten, lachen, spelletjes doen, wandelen etc. En als de meeste mensen om je heen zijn weggevallen is dat best iets waar je tegenop kan zien. Als u mijn blogs trouw leest dan weet u dat mijn eerste blog ging over het verlies van mijn ouders. Die zijn vorig jaar december overleden en ik had met Kerst een dubbele uitvaart. Dus dat is mijn eigen stuk eenzaamheid. Verdriet is iets wat je zelf moet verwerken, het zit in je. Daar kun je je ook heel eenzaam in voelen. Nu kan ik er gelukkig met mijn dierbaren over praten, maar er zijn ook mensen die dat niet hebben. Laten we dus met z’n allen eens goed om ons heen kijken deze komende koude maanden. En eens bij zo’n iemand langsgaan met een stukje zelfgemaakte cake, of het laatste bosjes bloemen uit eigen tuin en vragen: “Hoe gaat het met jou, mag ik even binnenkomen?

Dan worden de koude tijden vanzelf warmer. 

Inez Hammers-Baartwijk

Herfst

Ik ben een herfstkind. Geboren in november maar dat zegt natuurlijk niets. Er zijn zat mensen die in november geboren zijn en verlangen naar een warme zomer. Ik niet. Ik word juist heel blij van de herfst. Vooral als het waait, heerlijk! Wandelen op het strand tijdens een stormachtige herfstdag is een beleving die je niet snel vergeet. Ik vind het weer lekker. Je kan vaak nog zonder jas naar buiten of alleen een bodywarmer. Het bos ruikt lekker in de herfst en dan al die prachtige paddenstoelen die uit de grond komen. Ik kijk graag in mijn paddenstoelenboek hoe ze allemaal heten. Sommige zijn heel teer, andere zijn groot en hebben een felle kleur maar de bekendste is toch wel de vliegenzwam. Ik denk dat dit komt door het liedje van kabouter Spillebeen waar de meeste van ons mee zijn opgegroeid. En pas gisteren kwam ik erachter dat de witte stippen op de vliegenzwam de restanten zijn van het omhulsel waarin de paddenstoel zat voor hij uit de grond omhoogkwam. Echt nooit geweten.

Maar het mooiste geschenk van de herfst zijn toch wel de gekleurde bladeren. Warmrood, felrood, bruin, paars, fel tot zacht oranje, geel of blaadjes met meerdere kleuren. Het dwarrelen van de bladeren op de grond is een prachtig gezicht. Met die mooie bladeren kun je ook hele leuke dingen maken. Je kan de bladeren drogen in een bloemenpers. Als je die niet hebt kun je ze ook tussen een stapel dikke boeken leggen. Als de blaadjes droog zijn kun je er heel mooi op tekenen (voorzichtig) met een gelpen of een dun kwastje met acrylverf. Je kan gewoon figuurtjes tekenen zoals allemaal rondjes of stipjes of hartjes of streepjes, net wat je zelf leuk vindt. Span een touw of mooi lint voor je raam en maak ze vast met een klein knijpertje. Of lijst ze in. Ook leuk om cadeau te geven. Of je doet textielverf op een herfstblad en legt dat blad dan op een katoenen trui/ T-shirt of boodschappentas. Laat het goed drogen met een zwaar boek erop. 

Ik sluit mijn blog af met dit zelfgemaakte gedichtje over de herfst:

Onder mijn voeten knarst het zachtjes van de gevallen bladeren

Een wereld van warme herfstkleuren ligt overal om mij heen

In de verte hoor ik de spreeuwen luid met elkaar vergaderen

Ik hoop op een glimp van een hert maar vandaag zie ik er geen

Het waait en het geurt en het kraakt maar toch is het heel stil

De herfstwind waait om mijn hoofd maar nooit is mij dat te kil

Dag bos, dag dieren tot een volgende weerzien met elkaar

Ik loop langzaam weg met de wind blazend door mijn haar.

Inez Hammers-Baartwijk

Huis in Hilversum-Zuid

Er komen andere tijden voor ons aan, spannend! We zijn namelijk op zoek naar een huis.

We hebben altijd een eigen huis gehad en wonen nu tien jaar vrije sector in de Bloemenbuurt. Maar het is nu weer tijd om een huis te kopen wat helemaal van onszelf is.

Dan begint de grote zoektocht. Want we willen graag in Hilversum blijven en het liefst in Hilversum-Zuid waar ik altijd gewoond heb. En dan kijk je toch weer met hele andere ogen naar je eigen buurt. Want het huis moet natuurlijk helemaal goed zijn maar de straat en wijk zijn ook heel belangrijk. Zo weet je van te voren al dat je ergens absoluut niet wilt wonen, maar zie je op Funda (website met huizen voor huur-en verkoop) ook straten in je eigen buurt die je eigenlijk helemaal niet zo goed kent. Ja, je fietst er weleens doorheen maar als je er zelf wilt gaan wonen kijk je toch weer met een ‘frisse blik’ om je heen.

Mensen die hier niet wonen vragen aan mij waarom we niet ergens anders gaan wonen. Want het geld wat je in Hilversum voor een huis moet betalen is in een hele andere plaats veel meer waard. En daarin hebben ze gelijk. Sterker nog, dan heb je een mooi vrijstaand huis en met een beetje geluk ook nog aan het water. Maar ja, ik ben en blijf een geboren en getogen Hilversummer en we vinden het hier gewoon hartstikke leuk! De Gijsbrecht, het dorp, Loosdrecht om de hoek, bos en heide, het buurthuis, veel groen in de omgeving enz. 

Dus de keuze om hier te blijven was niet moeilijk. En we hebben geen haast.

We zijn nu al in een aantal huizen wezen kijken. Gelukkig kunnen mijn man en ik goed door andermans spullen heen kijken. Zelf kijk ik ook uitgebreid naar de tuin. Kan ik er iets mee? Het valt me op dat veel tuinen compleet betegeld zijn. Die gaan er bij mij gelijk grotendeels  uit. Ik vind het niet mooi, het is slecht voor de afwatering en de vlinders en bijen hebben er ook niets aan. We zijn in huizen geweest die heel groot leken op de makelaarssite en benauwd en klein waren in het echt. In hele luxe huizen maar met een bouwval achter het huis van gevestigde bedrijven en in huizen waar iemand zijn hele leven heeft gewoond en nooit iets aan is gedaan. Ik zweef daar een beetje tussen. Ik hou van alle details van huizen die bewaard zijn gebleven maar wil ook graag de luxe van de moderne tijd. Ook zal het huis af moeten zijn want mijn man en ik zijn geen klussers. Elke keer als we iets in elkaar zetten van de IKEA ben ik bang dat de echtscheiding snel zal volgen, hoewel dat met de jaren steeds beter gaat.

Maar zo door mijn eigen buurt lopend concludeer ik wel dat we hier toch in een mooie omgeving wonen met z’n allen. Nu alleen nog een huis vinden wat ons thuis wordt.

Inez Hammers-Baartwijk

Tempo

Mijn blog liet even op zich wachten. In de zomermaanden lijkt het wel of iedereen een ander tempo heeft. Als je op een hobbyclub zit ligt dat vaak stil tot september als alles weer (her)start. Een ander tempo is ook iets wat erg opvalt als je op vakantie gaat. In den vreemde ligt het tempo vaak een stuk lager. Veel landen hebben tussen de middag een siësta. Er zijn veel keren geweest dat wij dat op vakantie vergeten waren en aankomen in een leuke stad om die te verkennen en alles in stilte is gehuld tot soms wel drie uur. Uiteraard blijven ze langer open tot in de avond, maar het zit blijkbaar niet in ons (van mijn gezin) systeem om daaraan te denken. Wel logisch die siësta, want als je ergens leeft waar het elke middag heet is dan kun je beter vertoeven in de koelte van je eigen huis met de dikke muren van soms een meter breed die de warmte buiten houden. Ook het leeftempo is elders vaak anders. Het hoeft allemaal niet gelijk onmiddellijk, morgen is toch ook prima?

Eenmaal thuisgekomen van je vakantie zit je weer in een ander tempo. Want er moet gelijk zoveel terwijl je net in het ritme zat dat je wel keek wat de dag ging brengen… De was moet gedaan, planten verzorgen, oh wat is er veel mail, afspraken maken en het werk begint weer. Maar ook dat heeft zijn charme. Zelf vind ik thuiskomen altijd wel fijn. Even een rondje door de tuin hoe alles groeit en bloeit. De post doornemen, boodschappen doen en bijkletsen met buurtgenoten die je op de Gijsbrecht ziet. Een vriendin die ik tegen kwam zei dat ik zo’n leuke broek aanhad (soort harembroek). Ik moest gelijk lachen want het is een beetje een gênant verhaal. Ik had op de markt in Frankrijk twee broeken gekocht. Een blauwe en een zwarte. In ons vakantiehuis aangekomen haal ik ze van de hangertjes en tot mijn schrik komen er twee blauwe broeken van de hanger i.p.v. een enkele blauwe. Ik had er dus per ongeluk een teveel meegenomen. Ik moest aan de arme tienerjongen denken die mij de broeken verkocht terwijl hij net een standje van zijn vader had gehad in goed Frans dialect. Met de tranen in de ogen rekende hij mijn broeken af. ‘Oh jee, nu zit hij helemaal in de moeilijkheden’ dacht ik gelijk. Maar ja, wij gingen weer naar huis en de markt was enkel op vrijdag. Ik had het niet gezien en hij had het niet gezien, maar ik ben wel blij met mijn ‘extra’ souvenir. Dus als u iemand op de Gijsbrecht ziet lopen met een blauwe harembroek die wat schuldig kijkt dan weet u dat ik het ben!

Ik sluit af met een mooie quote over vakantiegevoel/ vrij gevoel: 

 ‘Geluk is als je de wekker niet hoeft te zetten’.

Inez Hammers-Baartwijk

Stof tot nadenken

Bij mij in de buurt wordt er geklust. Daar hoort veel stof, lawaai, harde muziek, gekletter van metaal, troep, hard praten, stoep vol peuken, en nog veel meer bij. Toen het een tijdje terug zo vreselijk warm was begonnen ze om half zeven om de ergste hitte voor te zijn. Dat begrijp ik, ik begrijp alleen niet waarom dan de radio gelijk zo hard aan moet op dat tijdstip. Alsof je in je eigen wereld zit en niet meer nadenkt over andere mensen. Dat laatste vind ik altijd heel erg raar omdat ikzelf wel altijd rekening hou met andere mensen.

Bij onze AH is aan de voorkant een leuke bank gemaakt. Voor buurtbewoners om even bij te kletsen of om daar in je pauze even je broodje op te eten wat je net gekocht hebt. Leuk initiatief maar helaas kun je er bijna nooit zitten omdat mensen er hun fiets of een grote bakfiets voor zetten ondanks dat er staat ‘verboden uw fiets hier te plaatsen’. Het zijn op zich allemaal kleine dingen maar het bevreemd mij wel. Is dit iets wat vanuit jezelf komt, dat rekening houden met anderen…hoe je bent opgevoed? Of ben ik iemand met een zwaar ouderwetse opvatting over normen en waarden? Ook dat zou kunnen.

Hoe ging dat dan vroeger, lang geleden, in de Middeleeuwen bijvoorbeeld. Zo’n groepje mensen met de pest, allemaal van die enge zweren. Zeggen ze dan tegen elkaar ‘ga jij maar eerst naar de dokter want jij hebt slechts vier zweren en ik acht’ of sloegen die elkaar de hersens in voor het laatste stukje brood. Of niet zo heel lang geleden…bijvoorbeeld de jaren ’50. Van wat ik uit verhalen heb begrepen was er toen veel meer sociale controle. Mensen letten destijds veel op elkaar en het logische gevolg is dat je je dan netjes gedraagt (in ieder geval buitenshuis). Nu leven we meer in een tijd dat iedereen zelf maar moet weten wat hij doet en hebben de meeste mensen een hekel aan te veel sociale controle.  Wellicht zit de gulden middenweg ergens in het midden. Gelukkig heb ik het idee dat heel veel mensen al op die mooie middenweg wandelen, met oprechte aandacht voor elkaar. Ik sluit af met een spreuk die ik onlangs tegen kwam:

‘Daadwerkelijke aandacht kenmerkt de oprechte mens’

Inez Hammers-Baartwijk

Zomerplannen

Ook al is de zomer niet mijn favoriet seizoen (dat is de herfst), het blijft toch een magische periode. Alles gaat bloeien in de tuin, als je geluk hebt dan ga je lekker op vakantie en veel clubs sluiten en beginnen weer in september dus je hebt het gevoel dat je veel vrije tijd hebt. Het is een periode waarin je denkt dat er van alles voor je in het verschiet ligt, een ‘De wereld ligt aan je voeten’ gevoel. Eindelijk heb je de tijd om die grote klus aan te pakken. Bijvoorbeeld een nieuwe tuin of een renovatie in je huis of een ander project. Of ijdele hoop dat je denkt ‘nu ga ik lekker gezond bezig en dan ben ik supergezond als het nieuwe seizoen weer begint’. Die laatste gedachte ken ik uit persoonlijke ervaring, haha! Maar…gezond eten doe ik al en ik ben dik tevreden met mezelf. Afvallen is prima maar hoeft niet per se in de zomer. Of die stapel boeken lezen waar je nooit tijd voor hebt!

Overal is uitverkoop. Ook op de Gijsbrecht hebben veel winkels nu Sale. Eerdaags als iedereen nog buiten loopt te puffen hangen de winterjassen al in de rekken. Vandaag kwam ik bij het winkelen op de Gijsbrecht een oude kennis tegen. Ik moest even goed kijken want deze altijd keurig geklede heer die ik ken had nu een te korte gele polo aan met een afritsbroek die handig is als je in de jungle rondloopt en rode sokken in sandalen. Oei daar is ‘ie weer… de vakantie-outfit! Raar fenomeen dat mensen in de zomer er vaak uitzien alsof het ze allemaal niet meer kan schelen terwijl ze in de andere seizoenen picobello gekleed zijn. Maar wellicht dat verzengende hitte dat met je doet. Mijn ervaring is dat een dunne blouse met lange mouwen je langer koel gaat houden dan een strak t-shirt met korte mouw. Maar ik ben uiteraard geen stylist dus doe gewoon lekker aan waar je je prettig in voelt en ik wens jou een inspirerende en gelukkige zomer toe! Ik sluit af met een zelfgemaakt gedichtje genaamd ‘Strand’:

Lopend langs de branding, met mijn voeten in de zee,

Denk ik aan de vele keren dat ik aan jou vroeg “ga je met me mee”.

Samen schelpen zoeken: “hee, die roze zijn voor mij”,

een kwal en een dode krab bestuderen, zij aan zij.

Jij bent iedereen… mijn lief, mijn familie, mijn ouder, mijn kind,

zolang we maar samen kunnen wandelen, met ons gezicht in de wind.

Inez Hammers-Baartwijk

Bloemen in de bloemenbuurt

De vaste lezer van het wijkblad De Bloembak (verschijnt vier keer per jaar in de Bloemenbuurt) weet dat daar een rubriek in staat van Frederike (uw websitebeheerder van deze site). Elke keer tekent zij een bloem vernoemd naar een straatnaam uit de bloemenbuurt en zo sta je wat meer stil bij alle mooie bloemen die we dagelijks om ons heen zien. Zelf woon ik in de Egelantierstraat en het was nooit zo tot mij doorgedrongen wat voor bloem het was terwijl ik toch een groot natuurliefhebber ben. Tot ik op een ochtend op station Sportpark stond en op de muur tegenover de rails grote bloemen zag geschilderd met o.a. de Egelantier. Een prachtige bloem, zachtroze bladeren en hij krijgt ook grote rozenbottels; heerlijke vruchten voor de vogels. Het is in feite een grote stekelige struik en een prima plek voor vogels om een nestje in te bouwen. Komt vooral voor in duingebieden maar als je een beetje arme grond hebt voelt hij zich snel thuis.

Als je zo in je eigen buurt loopt en je hebt oog voor de natuur dan zie je veel leuke dingen gebeuren. De grote vlinderstruik van een buurman zorgt ervoor dat her en der in de buurtuinen kleine vlinderstruikjes zich ontkiemen. Zelf heb ik jaren terug bij een buur een stek van de Prikneusplant gevraagd en nu staat mijn hele tuin er vol mee. Het is een mooie vaste plant met fluweelachtige bladeren en een hardroze bloem. Maar bij mijn buurvrouw staat hij nu ook want hij houdt ervan om zich lekker uit te zaaien. Vorig jaar had ik zoveel Prikneusstekjes dat ik een oproep had gedaan of mensen wilden ruilen. Tot mijn grote verbazing kwamen mensen van ver rijden om te ruilen, zo leuk! Ook weer een voorbeeld van iets wat niets kost maar waar je heel gelukkig van kan worden. Van de een kreeg ik een tomatenplantstek, van een ander een klein muntplantje, een wilde geranium, een Franse geranium…voor je het weet staat je tuin vol met nieuwe planten, hartstikke leuk!

Maar de natuur zelf blijft ook verrassen. In onze vorige tuin stond ineens een stekje van een grappig plantje. Ik dacht ik geef het een kans, even kijken wat het wordt. Het werd een prachtige Fluweelboom. Het was ook al snel duidelijk hoe hij daar gekomen was. Door een zaadje in de poep van een Merel. Verderop in de straat stond een volwassen boom. Daar zat deze Merel vaak de besjes van te eten en dan kwam hij in onze tuin het toetje halen. Ik herkende deze Merel doordat hij een wit puntje op een veer had. Daar word ik blij van want er gaat toch niets boven een cadeau uit de natuur!

Inez Hammers-Baartwijk

Brocante

Nu het zomer wordt begint de Franse brocante voorpret bij mij. Ik ben al mijn hele leven gek op oude spulletjes, vooral als er een verhaal aan vast zit. Als wij op vakantie gaan dan is dat meestal naar Frankrijk en dan bijvoorbeeld naar Bretagne. Heerlijk gebied, prachtige kustlijn, lieve mensen, geweldig eten, mooie oude dorpen, maar vooral…veel brocante’s of ‘vide de grenier’ zoals het in Frankrijk heet. Dat is een mooie naam voor een heel groot grasveld vol met spullen uit de kelder of van zolder. Het is heel persoonlijk, je vindt iets mooi of niet. Iemand kan denken wat een vies oud ding maar voor mij kan het echt een schat zijn. Gelukkig vindt mijn man het ook hartstikke leuk! Zijn dieptepunt was echter toen hij op een bloedhete dag (42 graden) met een foeilelijke lamp van een herder met een schaap liep te zeulen. Zo lelijk dat hij weer mooi was. Alle Fransen lachten hem uit maar hij heeft jaren bij ons thuis gestaan naar volle tevredenheid.

Wat ik zo leuk vind aan de oude spullen is moeilijk uit te leggen, het is namelijk vooral een gevoel. Zo’n oud kinderboekje, een klein bijbeltje met bidprentjes erin, een antiek etui vol met kralen, een rieten mandje met kanten kleedjes, een kitsch schilderijtje van fluweel, een mooie kandelaar, een broche, dat prachtige tasje…het zijn voor mij allemaal schatten! En dat in combinatie met een gezellige sfeer, een slap frietje met ketchup, de lokale kermis waar je iets raars kan winnen en het gevoel dat je iets moois gaat vinden. Ooit kwamen we langs een groot kasteel. Er stond een zeer deftige heer die heel erg dronken was zijn mooiste spullen te verkopen. Schilderijen die al eeuwen in de familie waren werden nu voor een appel en een ei verkocht om zijn schulden af te betalen. Nu zou je denken dat ik dat moois niet kon weerstaan maar dat heb ik wel gedaan want op deze manier mooie spullen kopen vind ik niet leuk. Het leuke van jouw eigen schatten vinden is het gesprek met de mensen die het verkopen. Of het blije gevoel dat je iets heel moois ziet voor maar €0,50ct en dat je denkt ‘dat kan toch niet waar zijn’.

Maar wees gerust, wij wonen niet in een afgeladen vol huis waar wij ons een weg moeten banen tussen de Franse spullen. Want als ik er na een paar jaar genoeg van heb verkoop ik het weer op een brocante in Nederland. Drie maal raden wat ik van de winst ga kopen…?

Inez Hammers-Baartwijk

Rondje Zuid

Onze hond Fleurtje is twee zomers geleden overleden maar vanaf mijn jeugd heb ik met honden door Hilversum Zuid gelopen. Mijn eerste hond kwam in mijn leven toen ik nog jong was. Bascol de Doberman Pinscher. Mijn vader had hem als pup van een leerling gekregen. Een super lieve hond (met staart en oren). Met oud en nieuw was hij altijd zo bang dat hij onder een klein bijzettafeltje ging liggen. Als het vuurwerk gestopt was stond hij op en liep door de kamer met het tafeltje op zijn rug. We zijn samen vaak naar de hei geweest en rond het Gijsbrecht gebied. Ik kan me herinneren dat mijn vader ooit op een bloedhete dag uren met Bascol onder een grote boom op de hei moest wachten omdat hij bevangen was door de hitte en helemaal scheef ging lopen. 

Mijn tweede hond was Harry. Harry hadden we in dierenasiel Crailo uitgezocht en hij was toen 1 jaar. Hij was de enige hond die omgekeerd achter in het hok bleef zitten en niet naar de tralies kwam. Een leuke vuilnisbak. Soort kruising Pointer/Dalmatiër. Harry was slecht behandeld (van de trap gegooid en zwierf dagen over de hei) en de eerste week had hij geen stem omdat hij nog zo bang was. Daarna trok hij helemaal bij en werd de gelukkigste hond ooit. Als wij op vakantie gingen mocht hij bij mijn ouders logeren en daar werd hij als een koning behandeld. Lange wandelingen, het water in, op het grote bed slapen en er werd een dagboek en fotoverslag bijgehouden. Met Harry hebben we heel veel rond de Heidestraat gelopen waar ons eerste huis stond.

Onze laatste hond was Fleurtje die we als pup kregen. Ze was gered uit Spanje en een Podenco. Wat een schat van een hond weer! Heel veel mee gelopen in de buurt van de Oude Loosdrechtseweg (ons tweede huis) en later in de Bloemenbuurt (ons huidige huis). Wat zo grappig is als hondeneigenaar dat je door de jaren heen van die leuke gesprekken hebt op straat. Je weet vaak niet elkaars naam maar wel dat zij het vrouwtje van Max is of het baasje van Bibi. Zonder hond herken je elkaar ook vaak niet op straat. Door de jaren heen hebben we jarenlang eindeloze keren tijdens de wandelingen bij mensen naar binnen gekeken. Je wist als er een baby was geboren of als mensen gingen verbouwen of verhuizen. Op het laatst als je hond echt oud is kom je vaak niet eens je eigen straat uit. Al onze honden zijn ruim 14 jaar geworden. We hadden er geen seconde van willen missen!

Inez Hammers-Baartwijk

Het buurthuis

Ik kom met regelmaat bij buurthuis De Kleine Lelie (voorheen De Lelie). Het woord buurthuis zegt precies waar het voor staat. Het huis van de buurt, deze huiskamer is van ons allemaal. Kom binnen voor een kop koffie of thee, een praatje, samen lachen, soms een traantje, maar bovenal…er zijn voor elkaar.

Wat ik zelf zo fijn vind aan een buurthuis is dat je er allemaal mensen tegenkomt die je nog niet kent of die je anders nooit ontmoet zou hebben. Maar die gewoon buurtbewoners zijn, net als jijzelf. Verschillende afkomst, arm of rijk, jong of oud, …iedereen is welkom. Hoewel de meeste activiteiten van de oude Lelie her en der verspreid zijn in Hilversum, blijkt dat De Kleine Lelie al vrij snel het kloppend hart is voor al die verdwaalde vrijwilligers en bezoekers van de oude Lelie. Als het kan worden hier op de Hilvertsweg de activiteiten opgepakt en weet men elkaar weer te vinden. Er zijn vaste gastheer-en vrouwen die klaarstaan om de bezoeker een warm welkom te heten.

Gastheer Gerrit zorgt ervoor dat De Kleine Lelie lekker schoon blijft. Toen hij laatst de grote ramen aan het lappen was kwam de buurman vragen of hij dat ook bij zijn naastgelegen winkeltje kon doen. Toen Gerrit klaar was bracht hij een grote schaal met lekkere Chinese hapjes om uit te delen. Of laatst met Pasen dat kleine kinderen aan de ouderen uit de buurt in De Kleine Lelie een gevuld paasmandje komen brengen. Jong en oud samen aan de limo en iets lekkers. Of een oudere Turkse dame die naar de koffietafel komt om haar Nederlands te oefenen en vrienden te maken. Mooi toch!

In het woordenboek Van Dale staat: “buurt·huis ( meervoud: buurthuizen) voor een bepaalde buurt opgericht gebouw, waarin aan sociaal-cultureel werk wordt gedaan”. 

Dat klopt natuurlijk. Maar soms kun je gevoelens niet in woorden uitdrukken. Want die arm om iemand heen of samen juichen omdat iemand oma is geworden dat is een gevoel. Een goed gevoel en een echt buurthuisgevoel. En sommige gevoelens zijn niet in woorden uit te drukken, maar wel te ervaren. Je hoeft alleen maar even over de drempel heen. En…wees welkom!

Inez Hammers-Baartwijk

Mijn Gijsbrecht

De Gijsbrecht van Amstelstraat (door buurtbewoners afgekort tot de Gijsbrecht) is een straat waaraan ik al mijn hele leven woon. Ik ben opgegroeid op de hoek Bosdrift/Gijsbrecht. In mijn jeugd waren er winkels die er nu niet meer zijn maar die nog steeds een begrip zijn. Het brood haalden wij bijvoorbeeld bij bakkerij van Bremen. Het echtpaar woonde tegenover ons huis. Schuin tegenover ons huis op de hoek Bosdrift/Gijsbrecht was een kapperszaak van de familie van der Werf. Vanuit mijn slaapkamerraam boven keek ik als klein kind gebiologeerd naar de dames die met ijzeren krullers in en een netje om het haar op de fiets naar huis gingen. Hun zoon Carlo heeft nog een keer een kinderfeestje van mijn broer gered toen mijn vader laat thuiskwam van zijn werk uit Amsterdam. Mijn vader was directeur van een ZMOK school en had huisbezoeken. Carlo kwam wat lenen en mijn moeder deed verwilderd open. Carlo wierp een blik naar binnen en zei kordaat: Zo, ik ga pannenkoeken bakken! Iedereen ging gelukkig en blij naar huis.

Jamin was mijn hele jeugd een begrip in huize Baartwijk. Daar werden met Pasen echt prachtige chocohazen gekocht in goud glimmende dozen. In de zomer haalden wij daar vaak van die vierkante chocovanille ijsjes met onder en boven een wafel. Altijd even oppassen dat het wafeltje heel bleef. Met Kerst haalden wij er zo’n heerlijke ijstaart, een sneeuwster. Daar is ook mijn liefde voor de grote, ronde kauwgombal begonnen. Tegenwoordig trek ik die uit een klein automaatje bij De Snackline. Jaja, 52 jaar jong en nog steeds verslaafd!

Op de hoek Gijsbrecht/Hilvertsweg zat drogisterij Sieuwe. Hij woonde bij ons in de straat en met Oud & Nieuw ging hij altijd met zijn hondje een blokje om want het oude beestje was doof. Ik kan hem zo uittekenen met zijn handen op zijn rug en het oude hondje aan zijn zijde. Iets verderop was er zo’n mooi klein winkeltje met paraplu’s en mijn eerste oorbellen werden gezet bij juwelier van der Poel. Ik ging vaak met mijn moeder mee die bij kledingzaak Tremp aan het kijken was. Ik keek als klein meisje vooral met bewondering naar het prachtige hoge kapsel van fel zwart haar van de eigenaresse. Mooie herinneringen.

Heerlijke kinderboekenwinkel, knutselspullenwinkel, de Blokker, de Zevenklapper…veel winkels zijn er niet meer. Maar daar komen natuurlijk ook leuke voor terug! Uiteindelijk heeft iedereen toch zijn eigen Gijsbrecht route. Winkels waar je altijd graag even naar binnen loopt. In mijn favoriete top vijf zitten de Bruna, het Kruidvat, de Hema, het Speelpakhuis en C’est Bon.  Maar welke winkel ik ook binnenloop, op de Gijsbrecht is het voor mij altijd thuiskomen.

Inez Hammers-Baartwijk

N.B: het kan zijn dat ik sommige namen fout heb gespeld, mail mij dan en dan wordt het aangepast. Dank u.

Pasen

Het is alweer bijna Pasen. Voor de een zijn het bijzondere dagen rond het geloof en voor de ander zijn het vrije dagen. In veel winkels draait het rond Pasen om chocolade. Chocohazen, choco-eieren in glimmende papiertjes, ornamentjes om in de Paastak te hangen, gele tafelkleden en servetten, kransen voor op de voordeur…het is er allemaal. Mijn vader was zo goed in het verstoppen van de paaseitjes dat er in december nog weleens eentje uit de boekenkast tevoorschijn kwam als er een boek werd uitgehaald.

Als je op internet zoekt waar het ontstaan van de Paashaas vandaan komt dan lees je verschillende dingen. Het zou met het begin van de lente te maken hebben of het ei wordt als vruchtbaarheidssymbool gezien en nog veel meer verhalen. Ik denk dat het zo zit…

“Er was eens een sombere haas. Zijn naam was Slof. Slof was niet altijd somber. Hij was in het hazendorp de meest creatieve haas. Als de hazenkinderen moesten knutselen op school dan werd er meestal aan Slof gevraagd of hij nog iets wist. De vrouwenhazen vroegen advies aan hem als ze nieuwe gordijnen wilden en de mannenhazen als ze de tuin wilden vernieuwen. Overal had hij een leuk idee voor. Tot hij een keer op een regenachtige dag uitgleed met zijn grote linkerpoot over een glad stuk mos en heel hard zijn kop aan een tak stootte. De groentenhaas was net met zijn ronde bezig en bracht hem op zijn kar naar zijn huisje. Toen begon zijn sombertijd. Iedereen was lief voor hem en hij kreeg eten en drinken en ze vroegen steeds waarmee ze hem konden helpen. Maar zijn hoofd deed zeer en er zat een grote regenboogkluwen in zijn kop. Alle ideeën en kleuren waren door elkaar geschud. De buurhaas kon zijn gejammer niet meer aanhoren en vroeg aan Nella de kip of zij hem naar de dokter kon brengen want zijn rug deed zeer en het was te ver lopen. Buurman was klein en Nella groot dus ze waren er zo. De dokter kwam en voelde en prikte en trok. Hij zei tegen Slof dat hij twee weken helemaal niets mocht doen en dan zou alles in zijn hoofd weer op zijn plek vallen. De dochter van twee huizen verderop had een baan in het grote dorp bij de nagelsalon en die bracht een meditatie-cd voor hem mee. Na twee weken was Slof herboren maar had hij ongelofelijk veel energie want er zaten te veel ideeën in zijn kop. Nella had dit eens eerder meegemaakt met de achternicht van een verre buur en toen Slof sliep kwamen de hazen en de kippen stiekem bij elkaar om een plan te maken. Alle kippen zouden in het bos eieren leggen en verstoppen en de hazen zouden voor de verf zorgen. De burgemeester zei dat hij zelf deze opdracht aan Slof zou geven, zogenaamd als versiering voor het dorpsfeest. Die hele nacht hebben de hazen bessen gestampt voor rode en blauwe verf en bramen geklopt voor paarse verf en de blaadjes van de paardenbloemen fijn gemaald voor gele verf. Alle kippen hadden eieren gelegd en met hun poten onder de struiken gerold. De volgende dag klopte de burgemeester bij Slof aan en vertelde van het grote plan. Slof trok gelijk zijn verfkleding aan en stoof weg. De hazen riepen hem nog na “zet ‘m op” of “alleen jij kan dit” of “succes Slof”. Die dag laat op de avond lag het hele dorp vol met de allermooiste eieren. Geel met paarse stippen, rood met een blauw hart, paars met rode streepjes…het was geweldig mooi! En dat is waarom we nu nog steeds prachtige gekleurde eieren met Pasen op tafel hebben, omdat ooit een haas zijn kop had gestoten aan een tak!”

Inez Hammers-Baartwijk

Gratis en voor niets

Net als veel andere mensen vind ik gratis dingen leuk.

Bij de boodschappen een tweede bos bloemen gratis of de tweede yoghurt gratis. Net wat je nodig hebt. Uiteraard ga je ook weleens overstag en koop je iets wat je eigenlijk niet nodig hebt juist omdat de tweede gratis is. Of omdat je denkt iemand anders daar heel erg blij mee te kunnen maken.

Wat ook niets kost en wat ik heerlijk vind is een boek uitzoeken bij een van de vele boekenkasten met (uit)leenboeken. Het leukste vind ik de zelfgemaakte boekenkastjes die mensen in hun voortuin hebben staan. Meestal is het een afgedankt keukenkastje of een oud ladenblok. Dakje erop en je hebt iets leuks waar iedere voorbijganger die van lezen houdt even bij blijft stilstaan. De mooiste schatten kun je er vinden maar natuurlijk ook zelf weer inzetten. Gewoon gratis en voor niets. Het voelt alsof je iets gewonnen hebt als je met je buit onder je arm doorloopt naar huis. Soms zit er nog een krantenknipsel in met een recensie of staan er aantekeningen in de kantlijn. In het buitenland is het ook al helemaal ingeburgerd dat er kastjes zijn met etenswaar wat nog lang goed is maar wat je zelf niet gebruikt. Laatst heb ik nog een prachtig oud kookboek gevonden met allemaal vlekken erin, zo vaak was het gebruikt. Een ander vindt dat misschien heel vies maar voor mij heeft het extra waarde, die vlekken. Zo’n boek gaat dan leven en het wordt duizend keer mooier doordat iemand het ooit zo liefhad.

Maar wanneer ik mijzelf echt gelukkig prijs zijn de keren dat ik een cadeau krijg van de natuur. Bijvoorbeeld dat je in de vroege ochtend niet meer kunt slapen en in de tuin naar het concert van een merel luistert. De zon zien opkomen in allemaal schakeringen van rood, roze, paars en oranje. Een prachtige regenboog. Laatst zag ik langs de snelweg een grote uil in een boom zitten. Dat was toch echt wel even een geluksmomentje!

Er zijn zoveel momenten die helemaal niets kosten maar zo waardevol zijn. Iemand helpen oversteken die dat zelf niet goed kan. Elkaar een fijne dag wensen in het voorbijgaan (jaja, ook diegene die je niet kent), iemand vragen hoe het gaat maar ook echt de tijd nemen om naar het antwoord te luisteren. Een knuffel geven, iemand met slechts één boodschap even voor laten gaan bij de kassa, de kliko van de buren ook even wegzetten.

Het zijn de kleine dingen die het groot maken. De dingen die niets kosten maar goud waard zijn. Ik wens jullie dit grote genieten ook toe. Voor nu en altijd.

Inez Hammers-Baartwijk

Nu er steeds meer dagen zijn dat het zonnetje haar stralen over onze tuin laat schijnen, begint het weer te kriebelen. Eerst maar even een rondje door de achtertuin maken.

Met een beetje weemoed kijk ik naar planten die al gebloeid hebben maar waar ik niets tot weinig van heb meegekregen omdat het toen noodweer was (onze schutting is tot twee keer toe omvergeblazen). De Kerria staat in bloei en ik zie de Schoenlappersplant fier staan met roze bloemetjes. De krokusjes zijn alweer uitgebloeid, jammer. Och wat leuk, de lavendel loopt uit en even over een muntblaadje wrijven …. hmmmm heerlijk!

Vroeger was ik een stuk fanatieker. Dan knipte ik artikelen uit allemaal tijdschriften. Of mooie plaatjes voor inspiratie. Ik denk dat ze in een doos op zolder staan. Maar mijn smaak is nooit echt veranderd. Ik hou van een combinatie van de Engelse en de Franse tuin. Een wilde tuin vind ik geweldig mooi. Met wilde tuin bedoel ik niet dat alles maar mag en kan groeien, nee er zit wel een plan achter. Veel wilde bloemen en zomerbloemen. Mooie hortensia’s. Maar zo groot en mooi als in Frankrijk worden ze niet. Logisch, het is daar een heel ander klimaat. Langs de zijkant van ons huis graaf ik meestal een klein geultje en dan strooi ik zaadjes wilde- en zomerbloemen door elkaar in de grond. Ik maak dan kleine bordjes met de namen en dan is het toch best spannend en vooral heel erg leuk als je ziet dat dat ook echt opkomt! En dan is daar zomaar het moment in de zomer dat je je eigen boeket kunt plukken. Hoe leuk is dat! De cosmea blijft best lang staan binnen in een vaas. Je hoeft geen tuin te hebben om dit ook uit te zaaien. Een rij bloembakken naast elkaar op je balkon of in je keukenvensterbank geeft hetzelfde effect. Als ze maar een beetje zon kunnen meepakken. Op de foto bij deze blog staat een voorbeeld van mijn boeket uit eigen tuin.

Waar ik elk jaar mee worstel is onkruid. Het wordt zo genoemd maar ik vind onkruid vaak supermooi! Het moet alleen niet je hele tuin doorgaan. Er zijn ook leuke boeken over onkruidplanten. Ze zijn net als sommige vaste tuinplanten vaak goed om kwalen te bestrijden. Als je kiespijn hebt kun je bijvoorbeeld thee trekken van kamilleknopjes. Doe ook eens wat aardappels in de grond voor de mooie bloemen die ze maken. Je weet niet wat je ziet!

Lopend door de tuin begin ik her en der wat te snoeien en dode plantjes weg te halen en dan voel ik ineens een andere kriebel … een spin loopt snel over mijn hand. Die denkt waarschijnlijk “nee he, daar is dat rare mens weer met haar snoeischaar, het zal wel lente zijn”.

Inez Hammers-Baartwijk

Het belang van kleine dingen. 

Om mijn eerste blog gelijk maar te starten met een zwaar onderwerp…in december zijn mijn ouders overleden. Mijn moeder en tweede vader om wel te zijn. Mijn vader is in 2005 overleden. Dus ben ik nu een wees. Bij het woord wees denk ik gelijk aan een klein jongetje uit een boek van Charles Dickens, maar het overkomt dus ook grote meisjes zoals ik. 

Wat mij extra raakt is het gemis van kleine dingen. Even je moeder bellen om te zeggen dat bij het Kruidvat de Nivea 1 + 1 gratis is, omdat zij geen folders heeft. Of dat je een goede vriendin van haar hebt gesproken op de Gijsbrecht. Het wekelijkse mantelzorgen wat wegvalt en bol stond van de kleine tradities die pas opvallen als ze wegvallen. 

Het pakje After Eight wat voor mij gekocht werd want “dat vind jij zo lekker”, klopt, maar mijn tweede vader vond het nog veel lekkerder en we wisten allemaal dat hij het eigenlijk voor zichzelf kocht. Er werd altijd voor een week aan maaltijden gebracht en als ik er was dan at ik daar van mee. Dat was even een dingetje want ze hoopten stiekem beiden dat ik niet net hun lievelingsmaaltje zou kiezen. Na het eten een cijfer geven. “Meest heerlijke draadjesvlees ooit maar de bonen taai, ik ga voor een acht”. Of “Deze nooit meer want ik krijg mijn mes niet door het vlees en met de broccoli kunnen we een ruit ingooien”, een 4“. Spelletjes kon mijn moeder door haar parkinsonisme niet meer spelen maar haar geest was heel goed. Dus deden we raadspelletjes. Je neemt een persoon in je hoofd en dan om de beurt raden. Klinkt saai maar je kan er reuze mee lachen! Samen een cryptoslang oplossen of lachen om grappige verhalen van vroeger. Mijn moeder was verslaafd aan de Hema rookworst. Er is zelfs eens met Sinterklaas een surprise voor haar gemaakt die bestond uit rookworstsieraden. Dus als ik dan van het station op weg was naar hun huis dan was het een kleine moeite om voor haar een rookworst te kopen en voor hem kaneelstokjes. 

Want uiteindelijk is dit ook waar het in het leven om gaat…dat je door kleine dingen laat zien hoe ‘groot’ iemand voor jou is. Dus af en toe, op een normale doordeweekse dag, loop dan net even iets verder om jouw dierbaren te verwennen met dat kleine waar ze zo blij van worden. Want zomaar ineens is daar die dag dat dat niet meer kan. 

Inez Hammers-Baartwijk